Ailemizin dört ayaklı üyeleri: Kediler

[Sûz-i Dilârâ]

206. mesajdaki iki kara kedicik büyüğü Yaban, küçüğü Miniş.

Yaban, sokak kedisi Zarife'nin yavrusu, Miniş'i de çocukların elinden aldım, nerden buldular hangi anneciği ayırdılar yavrusundan bilemiyorum.

Yaban'la Miniş birlikte aynı evin içinde gayet iyi anlaşıyorlardı.

Yaban çok atletik, hareketli, asil ve korkusuz bir kediydi -inanın abartı yok.- Tüyleri simsiyah ve çok parlaktı, güneşte pırıl pırıl yanardı.

İpin üstündeki cambaz gibi yuvarlak balkon demirine çıkar, sağa sola döne döne, aşağıdaki çocuklara sevinçten ve şaşkınlıktan çığlıklar attırarak adeta gösteri yapardı.

Apartmanın en dışardaki merdiveninden birinci kattaki komşunun balkonuna atlar oradan, giriş kapısının üzerindeki şemsiyeye oradan da hoop bizim balkona atlardı, kapı dururken ikinci kattaki eve balkon kapısından giriş yapardı -atletik dediydim ya işte bundan-.

Miniş büyüyene kadar da tam anlamıyla abilik yaptı. Miniş, Yaban'ın tabağından yemeye başladı mı geriye çekilirdi, bazen de Miniş'e fare mualemesi yapar, patisiyle vurur bir o yana bir bu yana atardı. Miniş de bu oyuna bayılırdı, eşyaların arkasına saklanıp Yaban'a pusu kurar sonra paat diye üstüne atlardı. Çoğu zaman da birbirlerini yalayıp temizlerlerdi, birbirlerinin başını, kuyruklarını, kulaklarının içine kadar.

Miniş büyüyünce Yaban tam bir asaletle çekildi gitti, bir daha onu asla görmedim.