Ailemizin dört ayaklı üyeleri: Kediler

[loveforlife]

Bugün çok moralim bozuk. Yaklaşık 2.5 aylık oldu benim minik Fincan'ım. Ama inanılmaz derecede haşarı. Düz duvara tırmanmak tam da onun işi. Onu yol ortasına atmışlar bir arabadan. Minicikti bulduğumda. Beni annesi sanıyor ve hep yanında olmamı istiyor.

Geldiğinden beri evde kırılıp dökülmedik bir şey kalmadı. En güzel dediğim çiçeklerimi saksılarıyla tepetaklak etti. İflahım kesildi toprak temizlemekten. Menekşelerin çiçeklerini ısırıp kopartıyor. Sukulentleri kıtır kıtır dişliyor.

Geçen gün bahçeye inerken yanımda indirdim. Duvarın üzerine çıkıp kedi düşmanı komşuların bahçesine geçmeye kalktı. Son anda alabildim. Bu yüzden bugün bahçeye inerken yanıma almak istemedim. Bahçe dediysem öyle toprak falan yok ama saksılarda ekili çiçekler ve bazı sebzelerim var. Bugün de kışlık bakımları yapacaktım. Uzun sürecekti işim. Balkondan ben de geleceğim diye miyavlamaya başladı. Aradan 5 dakika geçmemişti ki bir gümbürtü koptu. Fincan, bir koca toprak saksı kalanchoe ile beraber ikinci kattan bahçeye düştü.

İnanılmaz bir korku yaşadım. Parçalanan onca çiçek saksısı bir yana, ya ona bir şey olsa ne yapardım ben? Hemen kucaklayıp yukarı çıkardım. Veterineri aradım kırık çıkığı yok gibi ama canı acıyor. Saatlerdir kıpırdamadan yatıyor. Annem son sözünü söyledi: Seçimini yap! Çiçekleri ister at, ister sat dedi. Daha büyüdüğünde uslanacağını biliyorum ama o zamana kadar ne yapacağım ben Fincan kızımla? Ne Fincan'dan ne de çiçeklerimden vazgeçmek istemiyorum... Elim ayağım tutmaz oldu...