Ailemizin dört ayaklı üyeleri: Kediler

[Güzin Çakar]

Önceleri okşadığımda bir kedinin mırıltısı, bir köpeğin kocaman gözlerini gözlerime dikip ellerimi yalaması, bir kuşun kara, iri gözleri beni mutlu eder huzur verirdi. Artık hayvanlarla beraber kendimi mutlu hissetmiyorum, boğazıma bir şeyler düğümleniyor, yaşlandığımdan belki de. Bir süre sonra mutlaka, verdikleri huzurdan kat kat fazla bir acı yaşatıyorlar.

Bana ne diyerek, yanlarından yürüyüp geçemediğimizden bu acıyı hepimiz bir şekilde yaşıyoruz. Yanlarından yürüyüp geçmek mi? Ne yapar, nasıl yaşar o zaman bu minik canlar? Zor olsa da bu acılara katlanmamız, dayanmamız gerekiyor...