Masal 2- Evren Konuşuyor (Tuana & Karakedi ve diğerleri)

karakedi · 03-02-2006, 07:21

-O kadar gerçek gibiydi ki... o kadar üzüldüm ki..uyumaya devam edemedim..
Rüyamda tüm dünya kaos içindeydi..İnsanlar paranın esiri ruhlarını yitirmişler, 2 kuruş için bize can veren doğayı tamamen katletmişlerdi..Denizler asit denizi ,ırmaklar zehir,ormanlar kömür olmuştu..Herkes oradan oraya koşuşturup birbirini itekliyordu.Sevgi yoktu çiçek yoktu ağaç yoktu su yoktu..Herkes korku filmlerinden fırlamış gibiydi..hayvanlar yoktu..bulutlar bildiğimiz şekliyle yoktu ve en kötüsü güneş yoktu...Kapkara bir karanlığın içinde sağa sola panik içinde koşuşan yardım çığlıkları atan adeta yaratıklar vardı..İnsan bildiğimiz halini kaybetmiş aklını yitirmiş gibiydi...Sanki en vahşi hayvandan daha vahşi idi.
Kötü sülfirik kokular vardı..Her yerde yangınlar vardı.Ruha huzur veren hiç birşey kalmamış sanki sadece korku ve panik vardı..İnsanlar ellerinde paralar oradan oraya koşuşturuyor ama o paralar onlara yardım edemiyordu..Çünkü banka kalmamış ,dükkan kalmamış,yiyecek kalmamıştı...Bir takım insanlar ağlaşıyor bir takım fanatikler diğerlerine saldırıyor o kargaşa da kadınlar ağlaşıyor erkekler kavga ediyor yaşlılar kımıldayamıyor ama bir tek çocuklar evet bir tek çocuklar .....ah evet hiç çocuk yoktu...nerelerdeydiler??
Çılgınca tek bir çocuk bulmak için arandım rüyamda... kaosun, çığlıkların ,çıldırmışların arasında deliler gibi koşuşturarak arandım ama tek bir çocuk bulamadım..
Dost bakan tek bir gözde bulamadım..
Yoktular... gitmişlerdi...
Sonra o bulutsuz, yıldızsız, aysız, güneşşiz gökyüzünde tuhaf birşey oldu.Batıdan bir güneş gibi alacakaranlık doğdu ama tuhaftı alışılmadıktı.tüm sesler yok oldu.Ne insan sesi, ne rüzgar sesi, ne kuş sesi hayvan sesi vardı.O kadar alışılmadık bir sessizlikti ki kendi çığlığımın sesi bile yoktu.O anda kalakaldım..Sanki dünyada yaşayan adına her ne kalmışsa hepsi benimle beraber nefeslerini tutmuşlardı.Duyduğum bu şey neydi?Nabiz gibi yürek atışı gibi ama gittikçe daha artan daha hızlanan atınımlar?? kendi kalbimin seslerimiydi...?
ve o kadar soğuktu ki...dünya bildiğim yer değildi..
O anda birden uyandım...anne!! diye düşündüm..Gece gece aramaya çekindim, gidip evine bakmak istedim ama tek yapabildiğim ağlamaktı...Sonra evden fırladım karakediye rastladım..
Hala mı rüyadayım?
. Söyle bana güzel ağaç? Evren bana ne dedi?

03-02-2006, 07:21	#14
karakedi doğasever Giriş Tarihi: 16-12-2005 Şehir: bodrum muğla Mesajlar: 380	-O kadar gerçek gibiydi ki... o kadar üzüldüm ki..uyumaya devam edemedim.. Rüyamda tüm dünya kaos içindeydi..İnsanlar paranın esiri ruhlarını yitirmişler, 2 kuruş için bize can veren doğayı tamamen katletmişlerdi..Denizler asit denizi ,ırmaklar zehir,ormanlar kömür olmuştu..Herkes oradan oraya koşuşturup birbirini itekliyordu.Sevgi yoktu çiçek yoktu ağaç yoktu su yoktu..Herkes korku filmlerinden fırlamış gibiydi..hayvanlar yoktu..bulutlar bildiğimiz şekliyle yoktu ve en kötüsü güneş yoktu...Kapkara bir karanlığın içinde sağa sola panik içinde koşuşan yardım çığlıkları atan adeta yaratıklar vardı..İnsan bildiğimiz halini kaybetmiş aklını yitirmiş gibiydi...Sanki en vahşi hayvandan daha vahşi idi. Kötü sülfirik kokular vardı..Her yerde yangınlar vardı.Ruha huzur veren hiç birşey kalmamış sanki sadece korku ve panik vardı..İnsanlar ellerinde paralar oradan oraya koşuşturuyor ama o paralar onlara yardım edemiyordu..Çünkü banka kalmamış ,dükkan kalmamış,yiyecek kalmamıştı...Bir takım insanlar ağlaşıyor bir takım fanatikler diğerlerine saldırıyor o kargaşa da kadınlar ağlaşıyor erkekler kavga ediyor yaşlılar kımıldayamıyor ama bir tek çocuklar evet bir tek çocuklar .....ah evet hiç çocuk yoktu...nerelerdeydiler?? Çılgınca tek bir çocuk bulmak için arandım rüyamda... kaosun, çığlıkların ,çıldırmışların arasında deliler gibi koşuşturarak arandım ama tek bir çocuk bulamadım.. Dost bakan tek bir gözde bulamadım.. Yoktular... gitmişlerdi... Sonra o bulutsuz, yıldızsız, aysız, güneşşiz gökyüzünde tuhaf birşey oldu.Batıdan bir güneş gibi alacakaranlık doğdu ama tuhaftı alışılmadıktı.tüm sesler yok oldu.Ne insan sesi, ne rüzgar sesi, ne kuş sesi hayvan sesi vardı.O kadar alışılmadık bir sessizlikti ki kendi çığlığımın sesi bile yoktu.O anda kalakaldım..Sanki dünyada yaşayan adına her ne kalmışsa hepsi benimle beraber nefeslerini tutmuşlardı.Duyduğum bu şey neydi?Nabiz gibi yürek atışı gibi ama gittikçe daha artan daha hızlanan atınımlar?? kendi kalbimin seslerimiydi...? ve o kadar soğuktu ki...dünya bildiğim yer değildi.. O anda birden uyandım...anne!! diye düşündüm..Gece gece aramaya çekindim, gidip evine bakmak istedim ama tek yapabildiğim ağlamaktı...Sonra evden fırladım karakediye rastladım.. Hala mı rüyadayım? . Söyle bana güzel ağaç? Evren bana ne dedi? Paylaş Sitesinde Paylaş Digg Del.icio.us Technorati Twitter

Konu Araçları
Printer Çıktısını Göster Sayfayı Eposta ile Yolla
Mod Seç
Switch to Linear Mode Switch to Hybrid Mode Threaded Mode