Avcı doğa dostu mudur?

[Sûz-i Dilârâ]

Alınganlık göstermiyorum mesajlarınızdan çıkardığım sonuç, işin sananeciliğe dökülmesi, konunun medenîce tartışılmasına çektiğiniz dikkatten dolayı dikkatimi çekti belirtmek istedim.

Bakın şurada anlaşalım, yaban hayatının kendi içerisindeki düzeni izlemeye
-vahşi kısımlarını- içim kaldırmıyor ama ben bunu anlayabiliyorum. Anlayabildiğim için de müdaheleye karşıyım, o denge, o düzen kendi içinde kendini yürütüyor, kendine yetiyor zaten. Doğanın bilinçli ya da bilinçsiz avcıya ihtiyacı yok.

Siz avcılığı bir spor dalı olarak görüp işi doğaya müdaheleye götürüyorsunuz ve durup dururken sırf sizin canınız istedi diye bir cana kıyıyorsunuz. Birileri spor olarak değerlendirdiği, sonucunda alacağı zevk için eline silahı, sapanı vs. alıp bir canlıyı öldürme hakkını kendinde görüyor. Bu hakkı avcıya kim veriyo? O hayvanların dili olsa da söylese neler söylemezlerdi, bir böcek bile ezileceğini anladığı anda nasıl canhıraş kaçıyor minicik adımlarıyla hiç gözlediniz mi?

Hayvanların kendi aralarında içgüdüleriyle yaptıkları avlanmayla, akıl bahşedilen insanın davranışlarını kıyaslıyorsunuz ve bunun en az vahşi doğadakilerin yaptıkları kadar doğal olduğunu iddia ediyorsunuz. Birincidekiler yaptıklarından masum çünkü öyle yaratılmışlar ama acaba akıl, irade ve vicdan bahşedilen insanın durumu aynı mı?