Doğu Karadeniz Mayıs 2008

[Vildan Sönmez]

Akşam yemeğinde İlhan ve Sinan hocaların da katılımıyla parkta köşede ağaçların altındaki banklarda pidelerimizi yerken bir yandan da sohbet koyulaşıyordu. Cumartesi Erzurum’a geçeceğimiz için Fahri Cuma günü dinleniriz demişti. Ama İstanbul’dan ısmarlanan frenle ilgili parça Erzurum’dan gelip de takılınca durur mu? O durmazsa biz hiç durmayız. Biz de peşinde Peterek’e doğru yola koyulduk.



Dere kenarında küçük bir köy. Köyde küçük bir lokanta var. Allah Allah kim gelir köy yerinde lokantaya dedik, ama bir döner kebap yedik. İnanamazsınız İstanbul’da yok böyle bir lezzet. Fahri yine tanıdıklarıyla karşılaştı doğal olarak. Nurettin Abi, cumaya gidecekken sizi yaylaya yalnız göndermeye gönlüm razı olmaz dedi ve rehber olarak katıldı. Ağaçlardan tünel olmuş yemyeşil yollardan geçerek köyden çıktık. Kılıçkaya yolu da zordu, ama bu yol, of anam of diyeyim siz anlayın. Nurettin abi bizim yolumuz iyidir diyor ;tek aracın zor geçtiği bu yollardan kamyonlar geçermiş. Festival zamanı güreşecek boğalar bu yoldan araçlarla taşınırmış. Ama bir yandan da, bak buradan kamyon uçtu, şuradan falanca uçtu. Yola inat manzara muhteşeeeem. Sis, dağlar, orman, çiçekler, dereler…Ama fotoğraf çekmeyi bile unuttum çoğu zaman.



Çuvar’a doğru yükseldikçe sis de artıyor bulutların yürüdüğünü görüyoruz sanki. Yaylaya ve festivalin yapıldığı yere geldik. Kimseler yok tabii. Ama yaylanın yapısı adeta doğal bir açık hava tiyatrosu. Ortada düzlük, kenarlar hafif, tatlı bir eğimle yükseliyor.

Renk renk çiçekler her yeri kaplamış, bir o kadar da tomurcuk var. Herhalde kısa bir süre sonra onlar da açınca cennette miyiz dedirtir. Araca tekrar binip biraz daha yükseklere çıktık. Yol bitti çamura döndü. Sanki biraz kaydık mı ne? Fahri aracı döndürecek, siz inin diyor, olur mu hiç sırf bizimki mi can? Zaten öyle yollardan geçtik ki alıştık artık. 21 Besmele çektim evvelallah döndük, ama kardeşim benzin göstergesi ne zamandır sinyal veriyor. Fahri götürür bizi diyor. Biraz gerildik tabii. Dağın başında kalmak var. Köyü görünce bir oh çektik.



Nurettin ağabeyi evine bırakacağız, ama o bizi bırakmıyor. Kiraz yemeden gidemezsiniz diye. Karısı karşıladı; kiraz yerken çayı demlemiş. Evde yapılmış kaymak, lor, taze soğanlı maydanozlu peynir, reçeller, marmelatlar. Ekmeği koparıp önce kaymağa sonra lora batırıp lüp mideye indiriyoruz. Nurettin abi emekli olduğu için çok mutlu, bahçesinde küçük bir çeltiklik var. Sinan hoca’nın evi de burada. Ablamız, Sinan burada görevliyken okul için nasıl çalışmış unutmamış, hala anlatıyor.
Vedalaşıp Yusufeli’ne dönüyoruz.