Doğu Karadeniz Mayıs 2008

[Vildan Sönmez]

Akşam yemeğinde İlhan ve Sinan hocaların da katılımıyla parkta köşede ağaçların altındaki banklarda pidelerimizi yerken bir yandan da sohbet koyulaşıyordu. Cumartesi Erzurum’a geçeceğimiz için Fahri Cuma günü dinleniriz demişti. Ama İstanbul’dan ısmarlanan frenle ilgili parça Erzurum’dan gelip de takılınca durur mu? O durmazsa biz hiç durmayız. Biz de peşinde Peterek’e doğru yola koyulduk.



Dere kenarında küçük bir köy. Köyde küçük bir lokanta var. Allah Allah kim gelir köy yerinde lokantaya dedik, ama bir döner kebap yedik. İnanamazsınız İstanbul’da yok böyle bir lezzet. Fahri yine tanıdıklarıyla karşılaştı doğal olarak. Nurettin Abi, cumaya gidecekken sizi yaylaya yalnız göndermeye gönlüm razı olmaz dedi ve rehber olarak katıldı. Ağaçlardan tünel olmuş yemyeşil yollardan geçerek köyden çıktık. Kılıçkaya yolu da zordu, ama bu yol, of anam of diyeyim siz anlayın. Nurettin abi bizim yolumuz iyidir diyor ;tek aracın zor geçtiği bu yollardan kamyonlar geçermiş. Festival zamanı güreşecek boğalar bu yoldan araçlarla taşınırmış. Ama bir yandan da, bak buradan kamyon uçtu, şuradan falanca uçtu. Yola inat manzara muhteşeeeem. Sis, dağlar, orman, çiçekler, dereler…Ama fotoğraf çekmeyi bile unuttum çoğu zaman.



Çuvar’a doğru yükseldikçe sis de artıyor bulutların yürüdüğünü görüyoruz sanki. Yaylaya ve festivalin yapıldığı yere geldik. Kimseler yok tabii. Ama yaylanın yapısı adeta doğal bir açık hava tiyatrosu. Ortada düzlük, kenarlar hafif, tatlı bir eğimle yükseliyor.

Renk renk çiçekler her yeri kaplamış, bir o kadar da tomurcuk var. Herhalde kısa bir süre sonra onlar da açınca cennette miyiz dedirtir. Araca tekrar binip biraz daha yükseklere çıktık. Yol bitti çamura döndü. Sanki biraz kaydık mı ne? Fahri aracı döndürecek, siz inin diyor, olur mu hiç sırf bizimki mi can? Zaten öyle yollardan geçtik ki alıştık artık. 21 Besmele çektim evvelallah döndük, ama kardeşim benzin göstergesi ne zamandır sinyal veriyor. Fahri götürür bizi diyor. Biraz gerildik tabii. Dağın başında kalmak var. Köyü görünce bir oh çektik.



Nurettin ağabeyi evine bırakacağız, ama o bizi bırakmıyor. Kiraz yemeden gidemezsiniz diye. Karısı karşıladı; kiraz yerken çayı demlemiş. Evde yapılmış kaymak, lor, taze soğanlı maydanozlu peynir, reçeller, marmelatlar. Ekmeği koparıp önce kaymağa sonra lora batırıp lüp mideye indiriyoruz. Nurettin abi emekli olduğu için çok mutlu, bahçesinde küçük bir çeltiklik var. Sinan hoca’nın evi de burada. Ablamız, Sinan burada görevliyken okul için nasıl çalışmış unutmamış, hala anlatıyor.
Vedalaşıp Yusufeli’ne dönüyoruz.

[Vildan Sönmez]

Kılıçkaya dönüşü ayrılırken Ekrem yarın akşam bizdesiniz anlamam demişti ya biz bu arada İlhan Hoca ile okulu gezdik. Çok şükür ki hala böyle öğretmenlerimiz var. Mesaim bitsin evime gideyim demek yerine okulum ve öğrencilerim için ne yapabilirim diye çabalayan. Nakdi yardım istemiyorlar, Ayni (eşya) yardım tercihleri.

Şimdilerde ilk hedef kimya laboratuarı kurabilmek. Düşünsenize onlara sponsor bulsak **** aramızda bu parayı toplayıp bir firmadan malzemelerinizi alıyoruz diyebilsek, onlar da biz de ne kadar mutlu oluruz.


Ekrem’in köyü Hermut’a Barhal kıyısından giderken önce köprünün yanından geçtik, hani geçen yıl raftingde devrilişimizin fotoğraflandığı. Sonra hani Yavuz Bey’lerin devrildiği köprü. Ve bizim botla tırmandığımız kayayı aradık. Yeri mi değişmiş, ya da gözümüze geçen yılki kadar büyük gelmedi belki. Kulaklarımızda Sinan’ın sesi ‘ula ula,devrildiler, diye bağırışları. Bayağı eğlendik anarken.

Hermut iki yamaca kurulu. Ekrem’in evin 4-5.katında. Merdivenleri tırmanıp önce eşi Meryem’i ve iki oğlunu tanıyoruz. Yeğeni de orda. Ev halkı, Doğanay, bendeniz cennet kuşu, Yusufeli’nin gençleri (?). Ev cıvıl cıvıl. Ekrem ve Meryem’de telaş. Meryem gencecik neredeyse kızım olacak yaşta. Mutfağa gidiyorum, yardım için. Masa istemedik yer sofrasında neşe içinde yiyoruz yemeğimizi. Ekrem’in annesi geldi. Ne çok doğum yapmış ve bazıları yaşamamış hele birini çok trajik bir şekilde kaybetmiş. Ekrem anlatırken teyzem ağlıyordu sessizce.

Ama ağlamakla gülmek kardeş insanoğluna. İçeride 3 çoçuk top oynarken kıyametler kopuyor. Biraz dindirmek için sırayla karşıma alıp kafa topu oynuyorum. Meryem beni gördü, kadın 50 sinden sonra top oynuyor deyip şaşırmıştır. Ama az sonra odadaki manzara şöyle: çocuklar oturuyor Meryem’le ben voleybol oynuyoruz.

Terastan manzara süper köyün karşı yamacı ahşap evler. Okul görünüyor, kıvrıla kıvrıla sayısız basamakla çıkılıyor. Kış, kar, buz aklıma geldi, annelerin işi zor dedim. Ekrem güldü, ne annesi çocuklar kendi gider okula diye.
Karanfil kokulu çaylarımızı da içtik karanlıkta Yusufeli’ne döndük. Sinan ve İlhan hocalarla Esma ile vedalaştık.

Bu gece son. Yarın sabah Erzurum yollarındayız. Yerten ve Eser’i alıp, gezimizin 3.etabı yani Doğu Anadolu yollarında olacağız.

[dogam08]

Vildan hanım sizi tanımıyorum ama bu güzel anlatımınıza hayran oldum.

Bir karadeniz sevdalsı olarak doğrusu gıpta ettim imrendim. Anladığım kadarı ile özel bir gezi yapmışsınız. Sanırım geziyi organize eden Fahri bey sık sık da adı geçiyor. Kendisine nasıl ulaşabiliriz.

Sürekli organizasyon yapıyormu. Doğrusu seneye bende boyle bir geziye katılmak isterim.

Saygılarımla.

Bu arada Sanırım yazınız yarım kalmış devamını neden yayınlamadınız.

Ayrıca fotoğraflarınıza da bayıldım.

Sevgi ve saygılarımla hoşçakalınız