Avcı hikayesi benden, maksat ortam sakinleşsin veya ders alınsın lütfen.
Hikaye 1;
Tüfeğim yok, olmadı hiç. 13-15 yaşlarında, yaşadığım köyde ''tabanca'' ile ava çok çıktım(ciddiyim)
), netice yok tabii ki.Kuru pamuk kozalaklarına arkadaşların tüfekleri ile ateş ettim. Şehre göçtük sonra. Bir arkadaşım barut al, ben fişek yapayım sana, benim fazla tüfeklerle avlanırız dedi, aldım verdim ona fişek yapması için.
Ava çıktık, ben ateş ediyorum, saçmalar namludan tıngır mıngır yarım metre(mübalağasız) önüme düşüyor. Arkadaş gülmekten yerlerde. Meğer, benim aldığım barutu kendine saklayıp, kendi eski nemli barutu ile fişekleri yapmış, hadee.. cümbur cuma yerlerdeyiz.
Hikaye-2;
Ava çıktık, her taraf buz,..hava eksilerde 10-15 gün. Epey avlandık, bol hemde. Şans dedik düşünmedik hiç nedenini.
Evde annem kuşları yolup her birinin kursağını bana gösterdi.
-Şunlara bak bi..karınlarında gram yem yok, taşlıkları bile bomboş, et bile kalmamış açlıktan, ve sen bunları avladım diye övünüyorsun... dedi. O zaman anladım nedenini, kuşlar mecalsizce önümde dolaşıyorlardı avlanırken, gel vur beni diye sanki.
Bir daha ava çıkmadım hiç. Balık avına sadece çıkarım. İyi olduğumu düşünüyorum hatta. 3-5 senedir o da yok, çıkamıyorum.
Eskiden av ihtiyaç idi, yemek için avlanırdı. Şimdi sadece kuş avı için bence spor denebilir. Oda kantarın topuzunu kollamak şartı ile. Ki böyle bilinçli avcılara rastladım, önündeki yüzlerce hedefe ateş etmeyip ''tamam nasibimi aldım'' diyenler oldu.
Konu spor ise, karşımızdaki kişiye de şans tanıyın lütfen.
Belki o da bilinçli avcılardandır. ''uçana kaçana'' değil, gerekene sıkıyordur. Gereklilik var ise... Belki de, ilerde bu konuda onunda anlatacak hikayeleri olacaktır, bize veya torunlarına.
Konu sahibine ve diğer konuklara ALLAH' tan ailece sağlıklar inşallah.
Bende hikaye çok, ders aldım hep hayattan.
Saygılarımla lütfen.