|
Nariel, benim oğlumun ki aslında genel ev kedisi davranışı. Ama benimkinin bebekliğinden kalma bir aidiyet kaygısı da eklenince artıyor tabii(daha bir buçuk aylıkken ben sanırım dokuzuncu eviydim o yüzden bir güven duygusu sorunu vardı). Aslında olay alan belirleme olayı. Kendine ait olan alanın sınırlarını koruyabilmek derdindeler daha çok. Dışarıdakilerde de var bu ama evdekiler daha çok sıkıntısını yaşar. Evet daha fazla ilgileniyoruz her zamankinden. Sürekli konuşuyoruz ve ben iki gecedir daha çok salondaki iki kişilik kanepede sabahlıyorum onunla. Ama ne kadar yeterli olacak bilmiyorum. Elimizden geleni yapacağız. Bir kere kabul etti eve gelen diğer kediyi, o da insanların yüzünden iki arka ayağı felçli olan Sütlaç'tı. Ya onun kendisine bir çok açıdan sorun olmayacağını düşündü ya da benim oğlum da benim gibi duyarlı. İki sene Sütlaç melek oluncaya kadar kardeş gibi beraberdiler. Şimdi aynı umudu taşıyorum bakalım göreceğiz. Hoş, görse bile yalnızca kabuğuna çekiliyor, zarar vermiyor zaten.
Bu arada sarı oğlana üzüldük evet ama siz değilsiniz bizi üzen. Hem bu arada sizin kadar asla yüreğimiz burkulmaz, ona dokunan, sesini duyan, gözlerine bakan sizsiniz.
Karşılaştırması bile mümkün değil.
Doğanın tüm iyilikleri, güzellikleri sizle ve sevdiklerinizle olsun Sevgili Nariel.
Görüşmek dileğiyle iyi geceler.
|