[Safranlı]

aslında bende itiraf edeyim..
yaklaşık iki aydır iyice stresten kaçıp gitmeyi dilime doladım
aslında zaten merkez köyde yaşıyorum
ama akşam karanlıkta eve varıyorum
sadece köyümde uyumuş oluyorum
bize sadece pazar günü kalıyor
o da pat diye geçiyor
hep iş hep iş
stres alabildiğine fazla
ödemeler ,müşteriler,çekler mekler
bitmiyorki kardeşim..
iş hayatında nedense mutlu olan az
belkide biz nedticede çalışan oldugumuzdandır
kazancımız belli...
ögle yemeginde iş arkadaşlarıma şu cümleyi kuruyorum
'geçinebilsem köyüme dönücem'
bir yandan sahip oldugumuz konforu nasıl bırakıcaz
yaşım 37-38 oldu
çoçuklar küçük
emeklilik hayal...
ihtiyaçlar
çoçukların egitimi
falan filan liste uzun
bazanda ticaret hayatımızdaki tecrübeyi köyümde uygulayayım desemde
ticari bakınca mevcut gelirimizin yarısını dahi garanti edemeyiz
birde topragı sevsekte bedensel güçte çok önemli
bir kaç parça arazimizde ticari yaptıklarımızn garantisi yokki....
söyle mütevazi emekli maası kadar düzenli akarım olsa bu masayı bırakmayı iyice düşünür oldum
aynaya bakıncada bu düşündüklerim bir nevi intihar anlamına geliyor
işi bıraksan ertesi gün saglık güvencen yok....
çoçukları nasıl riske atabilirilirim
ara formül olarak işimde biraz daha layt tempoda çalışıp toprağa ağırlımızı artırmaya niyetliyim
hakkımızda hayırlısı olsun
modern dünyanın damgalı mahkumları olduğumuz gerçeği ap açık belli.....