Çocukluğumun mahallesi bir işçi mahallesiydi. Lise çağına kadar mahallemden hiç çıkmadım desem yeridir. Bu yüzden tüm dünyayı bizim mahalle gibi bilirdim. Örneğin mahalle çocukları olarak hepimizin kıçlarında ve dizlerinde kocaman yamalar olurdu. Ben bütün dünya çocuklarının yamalı olduğunu sanırdım. Babalarımız bisikletlerle işe giderdi ve bu araç onlar için çok değerliydi. Bozarız; orasını, burasını kırar dökeriz diye binmemize izin verilmezdi. Bu yüzden bisikletlerin çocuklar için de olabileceğini düşünmedik hiç... Bisiklete dair düşlerimiz de olmadı.
Gün doğar doğmaz fabrikanın uyarıcı düdüğü ile binlerce işci bisikletlerle yollara düşerdi. Fabrika içindeki askılardaki bisikletlerin görüntüsü hala bir fotoğraf gibi belleğimdedir...
Dediğim gibi bisikleti çocuk dünyamıza yaraşır bir yere koyamamıştık. Bunu şimdi anlıyorum. Bu yüzden bisiklet tutkum çok geç başlamıştır. Bu yaşta edindiğim bisiklet oyuncaklarım bile var...
Sempe
Ancak Ankara'da bisiklet kullanamıyorum. Yollar bisiklet sürmek için hiç uygun değil.. Ama yazın denize gittiğimde bisiklet tepesinden inmiyorum. tanımadığım insanlar benden söz ederken, ''Bisikletli adam" diyorlarmış... Sayemde pek çok yaşıtım bisiklete biner oldu. Çünkü nedense kendilerine yakıştıramıyorlarmış. Oysa orada benim gibi pek çok 'koskoca adam' çocuklar gibi bisiklete biniyor. Çünkü bisiklete binmek harika bir iş. Ayaklarımın yerden kesilerek, iki tekerlek üzerinde yer çekiminin hantallığından kurtulmuş olarak yollarda bir su gibi akıp gitmek çok hoşuma gidiyor...
En büyük dileğim Edremit Körfezi Belediyelerinin bir araya gelerek -şimdilik-
Altınoluk'tan
Ayvalık'a kadar olan sahil şeridi boyunca bir bisiklet yolu yapmaları... Bunu oralarda bir kaç defa dile getirmiştim... Yine getiririm...
Bizde bisiklete neden önem verilmediğini, bisikletle ilgili neden alt yapının oluşmadığını, bisiklet kültürün neden yer etmediğini yaman merak ediyorum... Acaba eşeğin üzerinden ineli henüz 60-70 yıl olduğu için mi?..