|
Evet ya, bir buğday tanesiyim. Bunu unutmamalıyım.
Şu anda bir bozkır ayazında toprak altında dinlenmekteyim. Bu soğuk ve uzun gecelerde şimdilik düşünmem için bol zamanım var. Önceleri içimde bir yaşamı barındırdığımın farkında değildim. Kimse söylemedi bunu. Sancılarım var. içimde barındırdığım yaşam dışarı çıkmak için kabuklarımı zorluyor. Kendimi, çatlayıp uç verecekmişim gibi hissediyorum...
Çok sancım var çok.
Üstelik uykum da var yorgunum da...
Geçen yıldan beri çuvallar içindeydik.
Çok kalabalıktık.
Hem de çok...
Saymaya kalksam kaç tane olduğumuzu saymam olası değil. Ne bileyim ben, pek çoktuk işte.
Çuvallar içinde doğrusu rahatımız iyiydi. Birbirimizle güzel güzel konuşuyorduk. Gerçi altta kalanlar azıcık mızırdanıyordu ama elimizden bir şey gelmezdi.
Bir gün hepimizi bir traktörün arkasına bağlanmış olan bir sıraya ekim makinasının içine doldurdular.
Ne olduğunu anlamaya çalışıyorduk.
Traktör hareket etmeye başlayınca hepimiz alt üst oluyor, birbirimize giriyorduk. Arkadaşlarım birbiri ardı sıra aşağıdaki bir delikten tarlaya düşüyorlardı. Delikte dönen makaranın kepçelerine takılanın oluktan aşağıya düşmemesi için kurtuluşu yoktu. Ben olukların arasına girmemek için çığlıklar atıyordum. Ama ben de daha fazla dayanamadım pek çok arkadaşımla birlikte peşpeşe makinanın oluklarından aşağıya doğru hızla kaydık ve tarlaya düştük. Anında üzerimiz toprakla örtüldü.
Toprak sonbahar yağmurlarının ara verdiği zamanlarda sürülmüş, gübrelenmişti. Ben korkudan titriyordum. Birbirimizi görmüyorduk ama çuvallardaki arkadaşlarımızın hepsinin toprak altında olduğu, çığlıklardan, ağlaşmalarından belli oluyordu. Sonra üzerimizden tırmıkla geçtiler, sürgü ile bir güzel bastırdılar. Her yer daha karardı.
Toprağa iyice gömülmüştüm. Kıpırdayamıyordum. Sonrasında yapayalnız bırakılmıştık. Tarlaya gelen giden yoktu. Çok korkuyorduk.
Üzerimize ne yağmurlar yağdı, ne karlar düştü bir bilseniz... Artık birbirimizin sesini duyamaz olmuştuk. Çünkü kimsenin kimseyle konuşacak hali kalmamıştı. Herkesi uyku bastırmıştı.
Şimdi kar altındayım... Eskisi gibi üşümüyorum artık. Ama, kendimi çok yorgun hissediyorum. Yağışlardan ve toprağın sıcaklığından kabuğum çatlamaya başladı. Bu yüzden sancılarım başladı. Sanki içimde saklı duran bir yaşam uç veriyor. Sancılarım yüzünden uykularım da bozulmaya başladı.
Ne oluyor bana böyle bilmiyorum? Bedenimdeki bu değişimi anlamaya çalışıyorum... Ama korkmuyorum. Çünkü içimdeki his, 'korkma diyor, iyi şeyler olacak...' Evet ya korkmuyorum artık. Kaderime razıyım. Ne olursa olacak artık. Şimdi sancılarım biraz azaldı. Uykum var...
|