Yine bunları düşünmekle geçen bir kış sonu sabahıydı. Henüz yapraklarım boyun bükecek bir uzunlukta değildi. Döngüsel süreciminde daha kat edeceğim yol, yaşanmışlığım kadardı belki biraz daha fazlaydı. Gün kendini tepede gösterdiğinde etraf daha bir bahara yakınlaştığını haber veriyordu. Eriyen kar sularının oluşturduğu aşağıdaki derenin etrafındaki yaşlı söğüt ağacının çıplak dalları, az da olsa güneşin ısıtmasıyla neşelenen baştankaraların ev sahibiydi. Ardımdaki dağın açık renkli sırtları her geçen gün işte bu güneşin ışımasıyla biraz daha kahverengi ve yeşile dönüyordu. Her defasında sanki daha bir fazlalaşıyordu dere boyu ilerleyen vadideki kuş sesleri, yankıları. Şimdilik sadece bu ikili devam ediyordu ama yakında rüzgarın çarpıp hışırdattığı yaprak sesleri de katılacaktı aralarına. Su, kuşlar, yapraklar ve daha sonrasında dalgalanan başaklarım vokallik edecek grubun solistlerine; baştankaralara, ispinozlara, sarıasmalara
Aslında herşey sıradandı neden her defasında olacakları sırasıyla bildiğim halde bu kadar heyecan hissedip; kuşlar, kelebekler, böcekler, laylaylom modunda ilerliyorum bilmiyorum ama arasıra sürprizlerin benim de hayatıma renk katacağı kanısındayım.
Aktif canlılar olmasakta bir şekilde sıradanlığımızdan aksiyonlar türetmeliydik
Mesela yakın köydeki davarlar alttaki yoldan meraya giderken köşemizden azcık otlayıvermeliydiler kaçak kaçak
Ya da bu hayvanların çobanı öğle yemeğinde derenin kenarında bir ateş yakmalıydı, rengim sarıya caldığında. O, sönmemiş ateşin uzağında yaşlı bir söğüde yaslanıp uyuduğunda korkmalıydık acaba ateş gelir mi diye. Ya da bi başka gün köylüler yoldan geçerken "altıbin yıl önce iki metrelik azman atalarımızın varlığından" falan konuşmalıydılar, bunları duyup komplekse girmeliydik **** sonrasında inanmayıp dalga geçmeliydik ki hayatımız azcık renklensin
Bu kadar tanım ve övgü dolu hayat bana layıksa da ben daha mütevazi olup sürekli kendi kendine methiyeler düzen narsist masal karakteri değilim. Değil mi?
