[cemal.S]

ANADOLUDA BUĞDAYIN HİKAYESİ

Buğdayım ben buğday başak başak. Atalarınız beni ne çok aramış bilirmisiniz hikayemi tıpkı ateşi bulmaları gibi. Bir başağımdan bin olurum isterseniz köylü Memmet emmiye sorun. Bana sarıkız bile derler hiç duydunuzmu siz. Ekim derosuna gelince topraklar avuç avuç saçılırım. Toprağın o aziz kollarına bırakırım kendimi. Beni eken eli gören bağırır birbirine BEREKET Lİ olsunnnnn. Ben çok duyarm bu sesi ANADOLUDA. Kim bilir başka memleketlerde ne derler. Sonra uzerim kapatılır ****** hahifçe toprakla.

Bir zamanlar karasaban vardı bilirmisiniz. Hani şu büyük başların çektiği. Öküzlerin, Atların bazende Mandaların vs. Artık devir değişti daha çok traktör homurtusu kulaklarımda. Kapattılarmı üzerimi hele birde kara kışta yorganıma kavuşursam bembeyaz uyurum altında mışıl mışıl.

Zaman uymazsa baharda ekerler beni toprağa. Ben en çok yorganımla uyumayı severim ona göre. Benim toprakla buluşmam bir bayram havası getirir Anadoluya, Rumeliye. Kolu komşu bir olur bir türkü tuttururlar." Bir çift öküz yetermi aha Memmet emmi"

Çoğu zaman ben konuşulurum ocak başlarında köy odalarında. Nasıl konuşmasınlar ekmek olmuşum aş olmuşum sofralarında. Azık bile olurum çantalarına. Ne yana baksalar ben. İstemeden yerlere düşsem öpüp başlarına koyarlar. Benim en çok sevdiğim adım Nimettir Nimet. Çocuklarını bile benim adımla çağırır analar, babalar. En çokta bu yıl falan tarlaya şu çeşidimin ekildiği konuşulur. O kadar çok çeşidim ve adım varki ben bile şaşırırım. Kış sohbetlerinin konusu olmuşum bir kere. Evin gelinlik kızı damatlık oğlu bile benim serpilip büyümemi beklerler neden mi oda en sona saklı. Aceleye gerek yok daha yaşamın başındayım. Benim var oluşum sabır işidir kime sorarsanız sorun.

Saygıyla.