|
Çok yerinde bir konuya değinilmiş...
Ben de "adı orman " olan ama ormandan daha ziyade birkaç ibrelinin olduğu ağaç topluluğunu görünce üzülüyorum.
Kurak kıraç alanlar, bakımsız böcek, tırtıl sarmış ağaçlar...
Güya bu memlekette Orman Bakanlğı var, bakım yapmak bir yana adeta elde kalanları da tüketmek için uğraşıyorlar.
Bir de şu "hatıra ormanı" kavrayamamışımdır hiç, bir olay üzerine birkaç çam, ardıç dikilir ve öylece kalır nedense...
Ne bakanı, ne sulayanı, ne budayanı vardır...
Ben bu hallere sinir olurum.
Ben milletimi bu konuda hiç anlayamadım, devlet yapsın bana ne derler ya...
Sıcaktan kavrulan körpecik fidanlara bir kova su dökmezler de şaldır şaldır halı yıkarlar, henüz o olgunluğa mı erişemedik, ağaç bitki sevgisi mi kalmadı bilemiyorum.
Oysa ezbere okuduk "Kestane gürgen palamutla başlayan orman ne güzel"le biten şarkıları...
Demek ki şarkı öğretmekle değil, ağaç sevgisi aşılamayla oluyor bazı şeyler...
Dün bir dost ziyaretinde böğrüne çakılan dikenli tellere direnen bir zeytini azad ettim, kızımın gözünde kahraman oldum.
Beni merakla izleyen arkadaşına döndü ve bilgiç bir tavırla dedi ki " gördün mü annem bu ağacın hayatını kurtardı, o tellerle canı çok yanmıştır yazık! "
|