Doğa ve Şiir

[miskini]

Kars Kağızmanlı Şair Hikmet Aksu'nun (Mahlası: Cemali Hikmet) Doğa Sevgisi adlı bir şiirini takdim ediyorum:

DOĞA SEVGİSİ

Doğadır babamız hem de anamız,
Doğayı sevmeyen insan değildir.
Verdiği nimetle olur kanımız
Doğayı sevmeyen insan değildir.

Bünyesinde türlü çeşit yiyecek,
Kaynağından gelir berrak içecek,
İnsan olan elbette ki sevecek,
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Selâm! Dağ-taşına,ova, yaylalar,
Selâm olsun yazın yağmur, kışın kar,
Duyun! Ey o aşkı edenler inkâr;
Doğayı sevmeyen, insan değildir

Canlısı-cansızı bin âlem yaşar,
Sırrına erilmez, aklımız şaşar.
Haykırır semâdan uçuşan kuşlar;
Doğayı sevmeyen, insan değildir.'

Koyun, kuzu meleşirken bayırda,
Çoluk, çocuktarlalarda,çayırda.
Şekil veren oyken şu güzel yurda,
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Bülbüller ötüşür gülün dalında,
Meneşke morunda lale alında.
Görünen bir cennet, ormanlarında
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Geceyi ay,yıldız, ediyor ak-pak
Gündüzün güneşe yol verir şafak,
Denize, ırmağa, vadiye dön bak;
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Bulutlar, rahmeti indirir yere,
Atmosfer rüzgârla çıkar sefere.
Andolsun yerlerden ta ki göklere,
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Yaradan, her nimet ile doldurmuş,
Dikenin yanına güller kondurmuş.
Bir nur çevresinde ruh oluşturmuş,
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Kimi sevdalıdır, kaşı karaya,
Ben de sevdalıyım, toprak anaya.
Sözüm her kuşağa, ana, babaya;
Doğayı sevmeyen, insan değildir.

Bozarsak dengeyi, olur mu hayat?
Her şeyim onundur, olmuşsam abat,
Cemali Hikmet'ten devralan, anlat;
Doğayı sevmeyen, insan değildir.