Kaktüslerim, uzakta olan bir dostumun hasretini çağrıştırır

[kırçiçekleri]

Zaman....çok iyi bi silgi oluyor bazen...
Siliveriyor, unutuyorsun yaşananları, söylenenleri, birilerini...
Bazen de öyle kalın çizgiler çiziyor ki silinmesi olanaksız
izler bırakıyor.
"Bir yarasın, izi silinmeyecek" dedirtiyor insana.
Derdi ki Sevgili Dostum;
"Sevmek dokunmaktır"
Oysa her dokunuş sevgiden değil,
oysa dokunmadan da sever insan.
Yüreğinde inceden bi sızı duyuyorsa Onu anınca...
anımsadığında Onu, özleminden sızlıyorsa burnunun direği,
Gözlerinden yanaklarına süzülüveriyorsa gözyaşları Onun bi sözü gelince aklına...
Ondan gelecek_ bi tümcelik bile olsa _iletiyi bekliyorsa umutla...
Posta kutusunda Ondan gelen iletiyi görünce seviniyorsa çocukça...
Düşlerde kayboluyor, düşlerde buluyorsa Onu...
Dedi ki Sevgili Dostum;
"Sırça köşklerde yaşama, yere bassın ayakların"
Gerçekler dağıtıyordu güzel düşlerimi...
yere basınca kırılan sırça sarayımın cam kırıkları batıyordu ayaklarıma
ama kanayan yüreğimdi , ayaklarım değil....
Ve dedi ki Sevgili Dostum;
"Herşeyin bi sonu vardır"
Ama bilmiyordu ki dostluğun, sevginin yoktur sonu...
Yaşamın ölümdür sonu.
Alır gider sevgiliyi, dostu...
Alıp gidebilir mi Ona sevgimi?
alıp gidebilir mi dostluğumuzu?
Ölüm son olabilir yaşama
ama
son değildir sevgiye...
çoğaltır sevgileri, özlemi de katıp
daha bi çoğaltır.
Kocaman kocaman iki yıl oldu
ölüm alıp Onu götüreli
dönülmezlere...
Ve bana özlemini çağrıştırıyor
herşey....