Nail/Leylak

[Nail]

Teşekkür ederim Nail bey, bu ağacı da kademe kademe budayarak yükselttim ancak, yeni sürgünler hemen kalınlaşırken alttaki gövdeye katkısı çok az oldu, dolayısı ile konikleşme gerçekleşmedi. Ama zarif görünüyor.

Aslında bonsainin doğasını kabullenince sabretmeye gerek kalmıyor, sadece doğru hamleyi yapıp bekliyorsunuz. Ağacın tepkisi belli, bu hızla giderse ne kadar zamanda yaklaşık olarak bir bonsaiye dönüşeceği de belli. Bir hedef koyuyorum, bu ağaç 10 yıl sonra bonsaiye benzer diye. Aradaki beklemeye sabır diyorsanız bu ayrı bir şey ama ben sabır denilen duyguyu yaşamıyorum. Sabır kelimesi bende "sıkıntı veren bir katlanma duygusu" kavramını çağrıştırıyor. Ama ben sıkıntılı bir bekleyiş içerisinde olmuyorum. Zaten bu ağacın bonsaiye dönüşeceğinden Adım gibi eminim. Gelişme aşamalarını izlemekten keyif alıyorum. İnsanın kendi bonsaisini yetiştirmesi bence en keyifli olanı. Hazır bir bonsai alsam o ağaç bana bu kadar zevk vermezdi. Burada yolun kendisi hedeften daha zevkli bence. Bu yüzden sabır duygusunu yaşamıyorum her halde. Bu yüzden şu andaki "aldatıcı cüce ağaç" görüntüsünü bozmamak için ağacının gövdesinden boru gibi çıkan ana dallarını budamaktan çekinen ya da gerektiği yerden tepesini vuramayanları anlayamıyorum. Asla bir bonsai sahibi olamayacaklar diye düşünüyorum. En azından kendileri yapamayacaklar.

[Sakaki]

Orijinal Mesaj Sahibi Nail

...Burada yolun kendisi hedeften daha zevkli bence...

Bonsai sahibi olmak için yaşanması gereken en önemli duygu ve yaşanması gereken an/süreç bence de bu; çok güzel altını çizmişsiniz Nail bey

Tıpkı bir çocuk yetiştirmek gibi... bebeklikten olgunluğa kadar çok güzel, keyifli, paha biçilemez anlar yaşıyorsunuz birlikte, ama büyüyüp yuvadan ayrıldığında size yaşatabileceği tek duygu kalıyor geriye o da "onunla gurur duymak"!