Sokak Köpekleri

[Sûz-i Dilârâ]

Okula gidiyordum, kampüse yeni girmiştim ki kaldırımda gözüme çarpıverdi o kadar uzaktan bile durumunun ağırlığı o kadar göze çarpıyordu ki! Hemen durdum, bagajda başka bir yavru için yanıma aldığım yemekler vardı çıkarıp önüne koydum karnını doyurdum ve zavallıcığı bagaja attığım gibi geriye döndüm.

Çarşıda veterinerlik hocalarının açtığı bir klinik var, oraya götürdüm, ileri derecede uyuz olduğunu söylediler, fotoğrafta görünmüyor ama vücudunun çoğu yeri kaşımaktan kanamış, derisi ağaç kabuğu gibi sertleşmiş ve tüneller oluşmuştu. İçi dışı da parazit dolu, titriyor, gözlerinin feri gitmiş artık bulanık bakıyordu. Çok ümitlenme, dediler, olsun, biz yine üzerimize düşeni yapalım, ölürse kurtuldu derim, yaşarsa sağlığına kavuşmuş olur dedim. Parazit aşısı yaptılar, enseye damlalar, vitamin iğneleri ve tendürdiyotla yaralarını temizlediler.

En az üç-dört gün bu tedaviye devam edilmesi lâzım yoksa bir işe yaramaz diyerek beni uyardılar. Tekrar kampüse götürdüm bulduğum yeri güvenli bulmadığım için kampüs içinde yer aramaya başladım, en son depremden sonra sağlamlaştırması yapılan cami inşaatında karar kıldım, caminin etrafı minik, kapısı açık kulübeler, tahta yığınlarıyla dolu. Bekçiyle konuştum, hayvancağızın durumunu anlattım, burada üç-dört kalabilir mi iyileşince alırım dedim. Hayvanın durumunu da görünce kabul etti, tahtaların altında ona güvenli bir yatak hazırladık -evdeki eski havlu, battaniye gibi şeyleri bu gibi durumlar için bagajda taşırım, iyi ki taşırmışım -. Yuvanın üzerine de eski bir kapıyla çatı yaptık, karnını doyurup eve döndüm. Hayvancağızı iyileştirebilmek için üç gün boyunca günlük 100 km yol yaptım, karnım burnumda, eve geldiğimde canım çıkmış oluyordu, eşimin gün içinde olanlardan haberi olmadığı için ağrı sızılarımı hamileliğime verdi. Eskiden olsa ben anlatırdım o kızardı Ama bu durumda anlatmaya hiç niyetim yok.

Neyse hayvancığın şimdiki durumu gayet iyi, yaraları iyileşti, tüyleri geri geldi, gözleri parladı, hızla büyüyor (maşallah) adı da Umut. Kampüs içindeki konteyner kentlerden birinin etrafında yaşıyor, caminin ordan evine geri dönmüş, ben de haftada iki-üç gün onun için bir ziyafet hazırlayıp götürüyorum, bayıla bayıla yiyor, beni göndermek istemiyor, etrafımda zıplıyor, önümü kesiyor, pantolonumu ısırıyor geri kalan günlerde de sanırım konteynerda kalanlar önüne ufak tefek yiyecek artıkları bırakıyorlar.
Dün kuduz aşısını ve yine bir parazit ve vitamin iğnesini yaptık. Karnını doyurdum ve evime döndüm.

Bunları niye anlattım, her şeyden önce bir şeyler yapmak isteyip de insanların kınamasından, hakaretlerinden, tehditlerinden korkup çekinenlere örnek oluşturur belki cesaret verir onları da bir şeyler yapmaya teşvik eder diye. Veya benim gücüm, vaktim yok, işlerim çok uğraşamam, hastalık bulaşır gibi bahanelerin arkasına sığınarak kimse sorumluluklarından kaçmasın diye.


Fotoğraflar yavruyu bulduğum zamana ait, iyileşmiş hâlini de çekip eklerim.