Doğada Başınızdan Geçen İlginç Öyküler

[nariçi]

Yola çıkıldı ama herhalde araya reklamlar girdi. Sizden ayrılmayalımda anlatın bari.

[Ayşe Özdil]

Kusura bakmayın arkadaşlar , elektrik kesildi de devam edemedim..

İşte Arpaçay sınırında bir köydeyiz. Herhalde son uğradığımız köylerden biriydi ki , güneş batmaya yüz tutmuş .. Son ışıkları, derin bir vadide süzülen Arpaçayın üzerinde ; karşıdaki Ermenistan topraklarına uzanan taş köprü ve hemen ırmağın kenarındaki çok eski kilisenin taş duvarlarına müthiş bir kızıllıkla vuruyor.. Gerçekten büyüleyici bir andı..

[Ayşe Özdil]

Ekipte, benim gibi fotoğrafa meraklı İstanbul Tıp tan bir doktor arkadaş da vardı. Dr. MehmetAli ... O da hep fotoğraf makinasıyla gezer. Biz bu müthiş manzarayı görünce durabilir miyiz ?
-" Aman güneşin son ışıklarını kaçırmayalım !" diye , elimizde makinalar, hafif eğimli vadiden aşağı taş köprüye doğru hızla koşmaya başladık..

Fakat birkaçyüz metre gitmiştik ki , nerdeyse kulaklarımızın dibinde vınlayan takır takır makinalı tüfek kurşunlarıyla ne olduğumuzu anlayamadan kendimizi yere attık. Sürüne sürüne hemen yakındaki bir kayanın arkasına sindik. Bu arada üzerimize yağmur gibi kurşun yağmaya devam ediyordu.Sığındığımız kayanın arkasında, doktor arkadaşla ne yapacağımızı bilemeden birbirimize bakıyor ; olan biteni anlamaya çalışıyorduk...

[Ayşe Özdil]

Bu olayı yaşayalı 20 yılı geçti . Bazı ayrıntıları hatırlamaya çalışıyorum. Sanırım, kurşunların tepedeki Türk sınır karakolundan geldiğini kavrayınca, arkadaşla beyaz bayrak bulup uzatabilsek diye konuştuk. Acaba MehmetAli nin mendili miydi ; bir şey attık kayanın üzerinden.. Sanırım bizden de bir karşılık gelmeyince , akabinde yaylım ateşi durdu ve az sonra yanımıza bir askeri jeep geldi. Jeepin içinden bir anda bir sürü silahlı asker indi ve silahlarını bize doğrulttular.O anda, MehmetAli yle benim betimiz benzimiz atmış ; -" Biz doktoruz !!!" diye bağırıyorduk..

[Ayşe Özdil]

Ben de olayı anlatırken , sanki o günü yaşıyor gibi heyecanlandım şu an..

Tabii olay çok ciddi. Biz gayet masumane güneşin son ışıklarını kaçırmayalım diye koştururken ; tepedeki Türk askeri durumu, sınırı geçip karşıya iltica etmek isteyen iki kişi - muhtemelen iki suçlu - olarak algılıyor ve ateş açıyor..
Daha sonra doktor arkadaşla kolay kurtulamadık bu durumdan.. Derdimizi anlatana kadar üstümüz başımız arandı ; çanta ve makinalarımıza el konuldu ; alıp karakola götürüldük.. Kimlik araştırmaları , uzun telefonların ardından birkaç saat karakolda zorunlu olarak tutulduktan sonra, karakol komutanının uyarılarıyla serbest kalabildik ancak ...

Sonradan, bu sınır karakolunda zorunlu misafir olmanın çok faydalarını da görmedim değil. En önemlisi, suçsuz olduğumuz anlaşılınca karakolun mutfağında askerlerle karavanadan yemek yemek de kısmet olmuştu. O sırada, mutfağın duvarında bir tabelada maddeler halinde yazılmış ekmek yapma tarifi dikkatimi çekti. Bir sınır karakolunda böyle bir tarif olması çok tuhafıma gitmişti. Hemen ezberledim..

1- Un elenir
2-( Un sıcaklığı ) - (... derece ) su eklenir...
3- .. kadar , .. kıvamda yoğrulur... gibi .. madde madde çok güzel bir tarifti.

Bu tarifle daha sonra, o sırada Kars ta kaldığım iki odalı , bahçeli evimin fırınında çok güzel ekmekler pişirdim. Hatta çeşitlendirerek ; sütlü, cevizli , kimyonlu .. hep iyi sonuçlar verdi ;soğuk kış günlerinde nefis ekmekler pişirdim arkadaşlarıma ..

[Ayşe Özdil]

Önce elektrik kesildi . Sonra arada benim çocuklar birşeyler istiyor ; o nedenle taksit taksit yazabildim kusura bakmayın. Bu şekilde sanki karşılıklı konuşuyor gibi oldu; arkadaşlara çok teşekkür ederim.

Bugünlük bu kadar heyecan yeter.. Daha sonra size , mağara araştırmaları için gittiğim Kastamonu Küre ormanlarında, ılgar atlarını fotoğraflamaya çalışırken nasıl kaybolduğumu da anlatırım..

[Ayşe Özdil]

Bir de , 1985 yılında Altınbeşik Mağarasının araştırması sırasında , inatçılığım yüzünden Akseki nin Ürünlü Köyünden Ormana ya , geceleyin çakal ulumaları altında 5-6 saat bir başıma yürüyüş maceram var Onu da daha sonra anlatırım..