alideryacengel

[therapido]

Biraz zaman sonra tekrar hepinize merhaba,
Epey bir zaman başılığa bakamadım ve yazamadım. Neyseki Ali Bey benim "başılığın ihmali" korkumu yersiz çıkarıp hiç ihmal etmeden yazmakta. Küçük bir belgesel, belki günlük tadında akıp gitmekte.
Daha önceki yazılarımı okumuş olanlar belki hatırlarlar Olympos'a kaçışım ve finalinde arsamı satışa çıkarıp tekrar şehre dönüşle sonuçlanan mecaramın 1. bölümü geçen hafta arsamı satmamla sonlandı. Tapuya gitmeden elektrik sayacındaki son endeksi okumak için arsaya çıktığımda hissettiklerimi tarif etmem imkansız.
Amaaa... diyerek satırlarca yazmak isterim fakat, özetle:
Mülkiyet duygusu, toprağa sahip olmak insanı iyi hissettirsede toplamda düzenin tam ortasına düşmekten çokta farklı değil derim. Şehirde bir apartman dairesi veya dağın başında bir toprak parçası. Aradaki fark şu an benim için neredeyse sıfır. Son deneyimimden anladığım, mühim olan kaçmak-kovalamak değil, zamanın yaşamın kıymetini bilmek.
Üretmek, gerekenden fazlasını değil yeteri kadarını.
Kendine zaman ayırmak.
Tüm bunları yaparken kimsenin yoluna taş koymadan, kimseyi incitmeden.
Arsayı aldığım zamanki pazarlığımı hatırlıyorum "üç aşşağı olsun, yok beş yukarı" satarkenkine hiç benzemiyordu.
Ustayla yaptığım pazarlıklar ödeme planları hiç şehirden gelmemiş gibi değildi.
Azı veya çoğu farketmez ben döktüm 250 torba çimentodan betonu.

Aslında kaçtığımı sanıp yanımda götürmeye çalışmışım herşeyi. Hatta başkalarınıda çağırmışım.

Bu yüzden ister İstanbul'da plazada, ister Karadeniz'de yaylada hatta Hidistan'da Rajasthan'da bu kafa nereye gitse aynı. Dolayısı ile şehirden yapılan kaçışta sağlık ve ekonomik gibi kısmi, belkide önemli rahatlamalar yaşansa da mevzu kendine vakit ayırma, kafayı hayata yormaktan ibarettir. İstenirse heryerde yapılabilir. Yeterki azıcık durup düşünün.

Bu paylaştıklarım "şehirden kaçma mucizesi"ne inanan dostlarımızadır yanlış anlaşılmasın.

Genç sayılırım, bunlar nacizane tecrübelerimdir. Kusur ettiysem affola...

Saygılarımla
Kerem AKYAR