|
Kedigillerin içgüdüleri gereği anne, güçsüz ve hastalıklı yavrusunu yer.
Belgesellerde de izleyeniniz varsa pars, leopar, çita v.b. hayvanlarda anne arkada kalan güçsüzü yer, o yemezse zaten başka bir hayvana av olacaktır.
Soyunu devam ettirmeye dayanan "güçlü olan yaşamalı içgüdüsü" diye zoolog açıklaması da vardı bir belgesel metninde.
Aynen kedilerde de hastalıklı yavrunun diğer yavruları koruma adına anne onu yiyerek imha eder.
Bu olaya çok kez tanık oldum. Erkek kediler sadece erkek yavruları anneden çalar ve boğar. Bunun nedeni büyüdüğünde kendine rakip olmaması içindir.
Anne boğulmuş belki henüz ölmemiş olan yavruyu yer ve hemen yavrularını başka yere taşır ağzıyla. Yuvası keşfedildilmiştir ve diğer yavruları koruma adına yer değiştirme telaşı başlar.
Sayın Nuri Mürvet, içgüdüleri ile yaşayan bu hayvanlara kızmak mümkün mü?
Baksanıza yavrularını emzirirken nasıl mest bir ifade var yüzünde.
Bağışıklık sistemi gelişememiş bir yavruydu belki de. Eminim anne Sibel, onu iyileştirmek için masaj amaçlı sürekli yalamış onu kendine getirmeye uğraşmıştır.
Kalanların bir hafta sonra karınlarını da yerden kaldırıp ayaklanmalarına az kalmış.
Onları oynarken izlemek bile büyük bir zevk.
|