|
Daha ne kadar oldu ki biz tufandan çıkalı...
Önce bahçemizin gönüllüsü sevgili Leyloşumuzu kaybettik umulmadık bir anda...
En son cuma günü görmüştüm kendisini. Bahçemizle ilgili bir resmi yazışmayı takip etmiş, sonuçlandırmış ve Marmaris meydanında şen kahkahalarla müjde veriyordu.
Cumartesi balkondan düşmüş beyin üstü...ve pazartesi inanılmaz bir şekilde bizi, bahçemizi yaşlı gözlerle terk edip gitti sonsuzluğa.
Bana rengarenk çiçekleri demet demet kim getirecek şimdi, yazın burası harika olacak diye kim moral verecek.
Daha ne güzel şarkılar söyleyecektik hep birlikte. Gitar çalmayı öğrenecekti....
Bahçemiz çok değerli bir dostunu kaybetti.
Tutamadık, kayıp gidiverdi ellerimizden...
Ve sonra bir başka tufan haberi geldi bahçeden.
Fotoğrafları eklemeye yüreğim el vermiyor. Sera, sahil paramparça, her şey yıkılmış.
Marinada karaya çekilmiş koca koca tekneleri vurup vurup parçalamış, savurup denize atmış...Evleri, iskeleleri param parça etmiş.
Bizde de hasar çoook büyük. Ama en çok içimi acıtan koca çınarı sökmüş savurmuş kökünden. Tekrar dikmeye uğraşacaklar arkadaşlar ayakta durabilirse tabi ki.
Seramız, kış bahçemiz savaş alanına dönmüş. Kırılmadık cam, kapı, pencere kalmamış...
Bazı kaktüsler umulmadık bir şekilde onca hortum fırtınaya rağmen masanın üzerinde sapa sağlam kalmışlar ve birisi inadına çiçek açmış hatta gülümsemiş bile.
Umulmadık minik sürprizler olmuş büyük kaybımıza rağmen...
Maddi kaybımız büyük, neyse ki bankamıza ait tohumlar evde tohum sandıkları içinde güvenceye alınmıştı...
Çiçeklere fidelere çok üzüldüm ...ama Leyloşun gidişi kadar içimi yakmadı nedense...
Eşim ağlamayacaksın dedi, ısrarla dimdik ayakta duracaksın, bu da ne ki !...Bak Leyla bile ağlamanı hiiiiç istemezdi...
Usulca yaşlar süzüldü gözlerimden,
Hayat yine dersini verdi diye mırıldandım içimden...
Bu büyük tufanda kayıpları olan herkese
Baş sağlığı diliyorum canı gönülden.
Ve büyük ustanın dizeleri geçti belleğimden
BAĞLANMAYACAKSIN
Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de
korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları...
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
"O benim." diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin...
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait
olacaksın.
Mesela turuncuya, **** pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem
de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak...
CAN YÜCEL
|