Yine bir dağcının olmazsa olmazlarından, yanımda getirdiğim olta takımımı hazırlayıp ya bismillah deyip suya salladım.
Te be ya, sankilim (!) sürüler halinde bana “hojgeldin” e gelmişlerdi! İçlerinden iki danesini ahşam yemeğim için soframın baş tacı ediverdim!
Bu balıkların bildiğimiz kırmızı benekli alabalıklardan farklı yanı, kırmızı beneklerinin deri altında silinik görünmesi. Sanki kırmızı beneğin üzerine şeffaf bir film kaplamışlar gibi. Oysa alışık olduğumuz kırmızı benekli dere alabalıklarının kırmızı benekleri daha belirgin oluyor. Yüksek rakımlarda, debisi çok yüksek buz gibi soğuk akarsularda yaşayan bu balıklardaki aksiyon ve dirilik, gökkuşağı alabalığında olduğu gibi çok ileri düzeydedir.
Nereye gidersem gideyim metremi yanımdan hiç ayırmam. Yakaladığım balığın boy ölçüsünü alır, limit altı olanları tekrar suya salarım...
Akşam yemeğini yedikten sonra yaban hayatın yaban hayvanlarından her ne kadar efsunlu da olsam hem kendimi hem eşyalarımı korumak için çadırımın başına yaktığım ateşi daha bir canlandırdım. Etrafta bulduğum kütüklerle kocaman bir ateş yakıp çadırıma istirahata çekildim...
Sabaha karşı ay ışığının altında, somon yakalamaya inen ayıların gölgeleri çadırıma düşüyordu ama akarsuda o kadar çok balık vardı ki, şu ana kadar “Gönül hoşluğu” ile hiçbir ayı’ya cazip gelmedim yani
)