İşte bende 2011 de öyle yaptım...
İçimdeki Tarzan’ı sınamaya kalktım. Hakikatten “Demirci Efe” efelendiği kadar cesaretlimiydi; yoksa beyaz perdenin yarattığı film kahramanı gibi, bir sanal kahraman mıydı?
Hemen, göklerin hâkimi “Mister No” dostumu arayıp ona bu dâhiyane fikrimi açtım. Bana bu işin çok tehlikeli ama aynı zamanda çok eğlenceli olacağını söyledi. “Keşke senelik iznimi kullanmamış olsaydım Talip Ağabey bende seninle kalırdım” dedi. Ve hazırlıklarımızı yapıp yola çıktık.
Çok uzun bir yolculuk oldu. Ermenistan ve İran hava sahasından sonra Afganistan’da mücahit kardeşlerimizin arasında bir gece dinlendik ve yakıt takviyesi yaptık. Ertesi gün tekrar mücahitlere el sallayıp, Pakistan ve Hindistan üzerinden geçerek Nepal de ikinci molamızı verdik. Nepal’da başımıza gelenleri anlatmaya kalksam asıl konudan çok uzaklaşacağım! Buraya parantez açıp “başka sefer inşallah” diyerek daha önce ziyaret ettiğim Katmandu’nun üzerinden Batı Bengali ormanlarını geçerek Hint okyanusuna geldik.
Edindiğim bilgiye göre, okyanusta küçük bir adacık olan Eden adasına kuşbakışı bakıldığında dilini çıkarmış bir Hintli kafatası sureti görecektik. Daha sonra o uzun dilinin istikametine doğru gidip, gerçek kafatası mağarasının bulunduğu tepeden bu adanın görünür olan yerinden aşağıya doğru inecek ve ormanın derinliklerinde Kızılmaske’yi çağıracaktım.
Dağların, şelalerin ve Okyanusun üzerinden geçip sonunda “Eden” adasını bulmuş ve adanın kuzeyindeki en büyük dağın tepesindeki düz bir araziye sevgili dostum Mister No beni bırakmıştı. Tam yirmi gün sonra beni bu kez aşağıdaki “Eden” adasının üzerinden alacaktı.
Sevgili dostum” yirmi gün sonra görüşürüz, Eden budur eden bulur” diyerek yanımdan ayrıldı. Ben hiç vakit kaybetmeden dağ bayır usanmadan hırsla yürüdüm. Attığım her adım beni hayallerime daha da yaklaştırıyor gibiydi.
Sırtımda ve elimde yaklaşık 30 kg yük ile bazen bayır aşağı iniyor, bazen bayır yukarı tırmanıyordum. Her bir tepenin ardında aradığımı bulacağımı ümit ediyordum!
Bazen içine düştüğüm labirent yollar yüzünden karamsarlığa kapılsam bile, ya bir sarmaşık, ya bir ağaç dalı beni çıkmaz denilen yerlerden çıkarıyor veya aşağı indiriyordu.