İnsanlar öyle, bir şey başlayınca hemen bitmesini beklerler. Moral vermekten çok moral bozarlar. Hastaysan "Daha iyileşmedi mi?" "Amma uzun sürdü.." hamileyken "Daha doğurmadı mı?" Öğrenciyken "Daha okul bitmedi mi? Amma uzun sürdü..."
En sevmediğim ise başkalarıyla karşılaştırılmak. "Bilmemkim abi 2 ayda yaptı bitirdi" "Sen taşla mı kaplıycaksın, bilmemne abi seramik yaptırdı" "Bu çim iyi değil, bilmemne beyin çimi çok güzel" Memnuniyetsiz surat ifadesiyle, "Bu ne ağacı ki?"
vb...
Onun için kimseyi hiç takmamak en iyisi. Ben kolayını buldum, çok şaşırmış gibi yüz ifadesiyle "Öyle miiii?" diyorum.
"Ne yapalım bizimki de böyle oldu" deyince söylenecek söz kalmıyor.
"aylardır aynı yerde debelene debelene ve her noktasını röntgenden geçmeden bile bile cazibesi-heyecanı kalmadı gibi geliyor bana" demişsin ya hiç öyle olmuyor. Bitip, her şey istediğine yakın olunca karşısına geçip sanat eserine bakıyor gibi seyrediyorsun, çok ta keyif alıyorsun.