[ayazkentli]

Bu fotoğraf'ta, bir önceki mesajımda bahsettiğim gül'ler var.

Gül'leri yeni yerlerine dikerken (bir kaç sayfa geride) gelişi güzel dikmedim. Bu üç gül'ü, zig-zag üçgen şeklinde diktim ve fotoğrafta görülmeyen diğer iki gül ile bu zig-zag üçgen'i tamamladım. Gül'leri dikerken tasarladığım şekil, Kraliçe Takımyıldızı'nın iz düşümü idi.

Çocuk iken taşlar ile takımyıldızların şekillerini yaparak oyun oynar ve o şekilleri keyifle seyrederdim. Öyle küçük şekiller de değil hani. 10-15 metrekare büyklüğünde'ki bir oda'nın, tabanı genişliğinde yer kaplarlardı. Bizim kuşağın ve öncesinin çocukluk dönemleri aslında çok güzel'di.

O yıllarda sık sık elektirikler kesildiği için, geceleri gökyüzünde'ki yıldızları ışıl ışıl rahatlıkla seyrederdik (en azından ben seyrederdim). Şimdi'ki çocuklar gökyüzünden bi haberler.

Şimdi, çiçeklerim ve sebzelerim ile yapıyorum. İçimde'ki çocuk, kolay kolay yok olmayacak galiba. Zaten yok olmasın. Çünki insan, o zaman büyük bir boşluğa ve umutsuzluğa düşer. Çünki çocuk demek, umut demek'tir. Umut ise, insanı ayakta tutar.

2. Fotoğraf ise, aynı-safa üçgen'i. (Vega-Altair-Deneb).
3. Fotoğraf'ta ise, dikey ve yatay olarak dktiğim patlıcan fideleri, açı'yı temsil ediyor.