Alıntı:
Buralarda tesadüfen bulduğumuz küçük bir şey, bazen gelecekle ilgili en derin sorumluluk duygusu, kendimiz için en önemli olanı keşfettiğimizde, artık kendimiz için değil doğa için ağlamayı öğreniriz. Hani öyle ağlama değil bu bir hayatı daha iyi ve amaç dolu yaşanır hale getiren bilginin eyleme dönüştüğü, düşünce ve sözcüklerin nasıl yaşadığı_ son kullanım tarihi öncesi_ 'buraya' ne yapmaya geldiysek onu yapmak ve ben yaptım diyebilmek gibidir;
işte hayatımıza kattığımız güzel şeylerin bize dokunduğunda bir daha ölmediğini gibidir bu...
|
Ne diyeyim..
İlk fırsatta oturup birlikte iki tek atmamız gerekiyor sanırım...