|
Kedilerimizin üremesine izin vermeden onlari nasil seve biliyoruz
Kendi ürememize de sınır koyuyoruz ve her seferinde çocuk olması durumunu engelliyoruz, her ne kadar bazı başbakanlar seksen milyon olmamızda saknıca olmadığını söylese bile.
Kedilerin bir seferde en az beş altı yavru yapacağını bile bile ve onlara bakamayacağınızı bile bile sınırsızca doğurmalarına izin vermede ne gibi bir özgürlük olabilir.
Tarımsal alanlarda kısıtlamalar yapıyoruz . Her ürünü canı isteyenin özgürce dikmesine izin vermiyoruz. Orman alanlarında kısıtlamalar yapıyoruz . Fidanları dikip sonra bazılarını verimli gelişme sağlamadığı için kesiyoruz.
Özgürlüklerle bonsai arasında kurulan eğreti koşutluğu ilgiyle izliyorum.
Etopya'da,Sudan'da birkaç milyon kişi açlık sınırında yaşıyor bizim özgürlük alanımıza değmedikleri için onların varlığını umursamıyoruz.
Bu insanlardan kadın ve çocuklar her gün tecavüze uğruyorlar, bizim özgür benliğimiz bunu umursamıyor bile.
Haberlere konu olmuyor. Kimseyi ilgilendirmiyor.
Bizi ilgilendien tek şey varsayılmış ezberimize neyin uyup neyin uymadığı.
Başbakan heykele ucube demiş amaan kime ne, ben mi diktim heykeli sanat da neyin nesi. Bir vatandaş olarak beni ne ilgilendirir sanatın varlığı. Ben kanuni dizisinde sultanın uçkurunu daha önemli buluyorum.
Ben bilmediğim konularda varsayılmış gerçekliğime uyup uymadığına bakarım gerçekliğin.
Bonsai mi karşıdan baktım bunlar işkence ediyorlar, besbelli, ben anladım bakınca.
Ayağımdaki ayakabı mı, ee ne olmuş bir inek boğazlandıysa derisi yüzüldüyse de, ayakabı yapıldıysa, zaten biz yiyelim diye tıkılmıştı onlar da bir ahıra.
Orhan Pamuk'a ( kendisi nobel sahibidir ve bu yüzden hakarete de uğramıştır) Neden romanlarında ülkenin siyasetiyle ilgilenmediği sorulduğunda "mecbur muyum" demişti.
Bonsai ne işkencedir ne ağaca eziyettir. Ne de başka birşeydir. Kendisini evine, işine ve tabularına sıkıştırmış bireylerin kendi gerçekliğini ve özgürlüğünü sorgulaması gerekir bonsaiden önce.
|