Melocactus curvispinus ssp. obtusipetalus
Melokaktüslerin, çoğu tükenme tehlikesi altında olan 40 civarında alt türü bulunuyor. Üretilmeleri hemen hemen sadece tohumdan gerçekleştirilebiliyor.
Orta ve
Güney Amerika, Meksika ve
Karayip Adaları’nda yaygın olarak bulunuyor.
Tohumdan büyüyen melokaktüsler, yetişkin hallerinde olduğu gibi, diğer kaktüslere oranla daha tropikal ve nemli bir ortamı seviyor. Gelişme döneminde hasar görmezse, düzgün bir küresel yapıda büyüme gerçekleşiyor.
Erişkinliğe kadar geçen dönem içinde sıradan ve tipik bir kaktüs görüntüsü veren melokaktüslerin büyüleyici yapısı, ergenliğe ulaştıktan sonra oluşuyor. Gövde büyümesi dururken, kürenin üst merkezinde yoğun tüycük benzeri dikenli yapısıyla bir
taç gelişiyor ve büyüme bu tacın uzaması ile devam ediyor. Bu taç nedeniyle, melokaktüsler
Türk Fesi (Turk’s Cap) olarak da adlandırılıyor. Meyve, çiçek ve tohumları bu yapı veriyor. Pembe tonlarından kırmızıya olan renk yelpazesinde açan çiçekler o kadar küçük oluyorlar ki, bazen çiçek açtıkları bile farkedilmeyebiliyor.
(Benim amatör makinem bunu nasıl görüntüleyecek acaba?)
Sağlıklı gelişim için çok olmamak kaydıyla düzenli sulama, sığ bir kap ve drenajı iyi bir toprak karışımı öneriliyor. Çok sınırlı ve ölçülü olmak kaydıyla, kış aylarında da (bulunduğu iklim koşullarına bağlı olarak) düzenli sulanması gerekebiliyor. 2-3 yılda bir ilkbaharda saksının değiştirilmesi yararlı. Soğuğa pek dayanıklı bir tür değil.
Melokaktüsler hakkında bir bilgiye daha rastladım. Tür adlandırması en zor olan kaktüs gruplarından biriymiş. Taç oluşturuncaya kadar, bazı türlerin isimleri üzerinde bile tartışma var. Hatta, bulunduğu doğal ortama göre adlandırmada farklılıklar yaşanıyormuş.
