Arkadaşlar merhaba,
Tam altı aylık bekleyişin ardından, nihayet üç gün önce " Hayâl Ev"imin inşaasına başlayabildik.
Ama resmi prosedürler, ama kişilerin ihmalinden kaynaklanan bir gecikmeydi bu. Olsun, gene de kimseye kırgın değilim. Hatırladığım bir hikâyenin sonundaki kıssadan hisse şuydu : " Vardır bunda da bir hayır."
Ustalarım çok iyiler. Üç günde neredeyse temel ve su basmanın 4/3ünü bitirdiler. Çalışması da zevkli insanlar, işlerinin ehli ve de neşeli. Umarım hep böyle gider. Hatta duvar taşlarını yetiştirmekte güçlük çekiyoruz. İki arkadaşımla birlikte kendimiz çekiyoruz taşları. Hatta günün sonunda, bugün ne yaptın diye soranlara: " Taş taşıdım, laf taşımadım." diye espiriyle bile cevap verebiliyorum onca yorgunluğa karşın. Başıma geleceğini bildiğim olay nihayet bugün gerçekleşti; kuyruklu diye tabir ettiğimiz haşeratla tanışma fırsatımız oldu.
Hâlâ canım yanıyor ama, şanslıymışım, bazı kişileri anında hastanelik edebiliyorlarmış.
Fotoğraf makinamın şarj aletini kaybettiğimden, cep telefonumunkiyle çekeyim dedim artık bugün. Güzel görünmese de , size fikir verebilir sanırım.
Bu arada, artık neredeyse tamamen "Birgi"li oldum. Tayinimi istedim ve de çok şükür ki çıktı. Binamın karşısında yeni okulum. Üstelik adı da; Birgi Kâzım Paşa İlköğretim Okulu.
Sağlıcakla kalın...