|
Övgüleriniz için teşekkürler arkadaşlar.
Uzun süredir çiçeklerimi yanlız bırakıyordum, sık sık şehir dışında olduğum için. (Yine de hiçbirini bakımsızlık nedeniyle kurutmadım. Bir-ikisi 'ben kuruyacağım' diyordu, tam da onlar kurudu.) ve onları göremediğim için hep bir eksiklik oluyordu içimde.
Diğer şehirde yaşadığım mekana-eve bir türlü ısınamıyorum, bir çok nedenin yanında bu da var. Önce bir-iki gül fidanımı, sardunya köklendirmelerimi getirdim yanıma, yüzüm gülüverdi..
Şimdi yüreğim ağlıyor bir yanıyla.
Terasımdaki bahçe bitkilerimden ondört büyük saksımı aldım oradan.
Kalanlara baktım. Baktım.
Komik ama,
bir ağacımın dallarını kırmış gibi hissettim kendimi.
Bir bütünü parçaladım.
Çok hüzünlendim.
Yüreğim gülüyor bir yanıyla.
Ondört saksımı şimdiki mekanıma taşıdım.
Onları görüyor gözüm, hiç olmazsa..
Bugün onların karşısında, ayaklarımı bir tabureye uzatıp,
çiçekleriyle uğraşan diğer yazlıkçılara nispet,
"benim de çiçeklerim var, ben de onların arasında keyif yapabilirim" dercesine
karanfil kokan çayımı içtim.
|