Sayın aybala çok iyi bir konu seçerek hepimizin içindeki çocukları ortaya çıkardınız.
Bende aynı şekilde bizim altıköşe dediğimiz altıgen uçurtmayı yapar, uçurur, kaçırır ve tekrar daha büyüğünü yapardım. Benim bir şansım marangoz bir akrabamın olmasıydı. Kayın veya meşe çıtalarını ondan alır. Ortasındaki deliği ince çivi ile sabitler kağıdını daha sağlam olması için çimento torbasından veya tülbent bezi destekli gazete kağıdından yapardık. Bazen desteği dış kenarındaki ipe paralel çıtaların ortasından biraz daha gevşek bağlardık. Orta çıta tüm rüzgar gücünü karşıladığı için çok az daha kalın olurdu. Bahsettiğim altıköşe boyumuzdan daha büyük olmalıydı. İşin raconu buydu. Mektup gönderme, takla attırma, selam verdirme rutin oyunlardandı. Sabah kaldırılan altıköşe akşama kadar havada kalır bir ağaç veya kazığa bağlanır bu arada uzak olmayan evimize gidip yiyeceğimizi almak, futbol veya başka oyunları ayrıca oynamak normal olaylardı.
Bu olayların 55-60 yıl önce memleketim BANDIRMA da geçtiğini söylemeliyim. BANDIRMA yı bilenler rüzgarının ünlü olduğunu da bilirler.
Kızıma ve oğluma da birkaç uçurtma yaptım ve birlikte uçurtma bayramlarına gittik (25-30 yıl önce) ama zavallılar eğitim yarışına erken başladıkları için bizim kadar uzun bu zevki tadamadılar.
Şimdi seneye tava
(6 yaşına) gelecek torunum için hazırlıklara başlamam gerektiğini düşünüyorum.
Herşey gönlünüzce olsun.