Polisiye tarzı kitapları okumayı severim en çok. Ahmet Ümit’in dediği gibi “Riske girmeden gerilimi yaşattığı” için. Beğendiğim yazarların da tüm serilerini okur, bu serilerin başkahramanını da kendi kahramanım yaparım. (Örnek Behzat Ç.) Sonra; kendimi şımartmanın en kolay yolu ve sevdiğim yanım, kendime hediyeler alır, bir güzelde özenle paketler yaptırırım... (Belki bir gün kendime aldığım hediyenin, hediye paketinin içine not bile yazarım
) Aşağıdaki kitaplarda İrem’in İrem’e hediyesidir
Ankara Dipnot Kitapevinde Polisiye sütununda; alsam alsam ne alsam diye araştırma, gözlemleme yaparken, yanıma gelen bir bey “Şiddetle tavsiye ediyorum” dedi ve elime tutuşturdu kitabı. “Her temas bir iz bırakır” isimli kitabın kapağında ilgimi çeken ise “Bir AnKara Polisiyesi” yazıyor olması. “Şiddetle tavsiye” edilmeseydi bile alınırdı. Ankaralı olmanın heyecan ve gururu kabardı içimde
Evime varıp hemen okumaya başladım ve kitabı bir yudumda içimi acıta acıta içtim resmen. Kitabın sonu gözyaşını engellemek isteyenleri bile çaresiz bırakır derecede hazindi.
Birinci kitabın bitiminden sonra elimde kalan hüzün, merak ve tabii ki yazarın başarısı gidip ikinci “Son Hafriyat” kitabını almaya sebeptir. Behzat Ç.ye ne olduğunun merakı ile onu da bir çırpıda okumaya başladım. Kah gülerek, kah gözpınarlarım dolu olarak okudum. Behzat Ç. birinci kitapta öyle büyük bir acı çekiyor ki, ikinci kitapta; ağzını bıçak açmıyor, tek bir laf çıkmıyor ağzından. El işaretleriyle, çehresiyle, suskunluklarla anlatıyor anlatacağını. İşte bu durum beni çok etkiledi.
Kaktüsüm Behzat Ç ile tanışmam ise; arkadaşımın gözünü şenlendiren ve İrem’i mutlu eder düşüncesi eşliğinde hediye edilen kaktüsümde, üzerine silikonla kuru çiçek yapıştırılmış, gelecek yaşantısı hiçe sayılmıştı. İlk işim silikonları temizlemek oldu. Ama yavrucak, benim beceriksizliğim mi, sıcak silikonun yok ettiği ölü kısımlardan mı bilmiyorum acınası halde
Fotoğraftaki kaktüsüm bana, her baktığımda Behzat Ç’yi hatırlatıyor. Nasıl Komiser Behzat Ç’ye karşı acıma duygumu atamıyorsam, bu kaktüsüme karşı da atamıyorum bir türlü. Aslında onu o haliyle seviyorum. Kaktüsüm bana; kire pisliğe batmış bir dünyada para getiren her yol mubahtır söylemini yaşayan insanların varlığını hatırlatıyor. Behzat isminin anlamı ayrı yakışıyor “Soyu sopu temiz, doğuştan iyi, temiz kimse” demek. Kaktüsümü kişileştirmekte de haksız değilim, böylesi kişilere insan diyorsak, kaktüsüm onlardan daha insan.
Kaktüsüm de aynı Behzat Ç. gibi suskunlukla anlatıyor anlatmak istediğini.