[kırçiçekleri]

İnsan, koşulsuz, nedensiz de sevebilir ya bazı zamanlar...
Ya da hiç sevebilmeyi düşlemediği varlığı bile sever ya bazen.
Ve kendi de şaşırır ya bu duruma... İşte öyle bişey benim yaşadıklarım,duyumsadıklarım.
Kaktüs sevmediğim, sevebileceğimi usumdan bile geçirmediğimdi.
_Oysa yeşili, çiçeği, ağacı severim ben.__
Taa ki Ağaçlar Sitesinde Kaktüsü Dostlarınca yakın, dostlarınca dost bilen, kaktüs sevdasını sözcüklere yükleyip yüreklere ulaştıran, hatta bu sevdayı bulaştıran Sayın Kartalpin'i dinleyinceye dek...
Geçenlerde yürüyüş yaparken, komşuma _ Kaktüs edinip, onları sevgi ile çoğaltmak isteğimden söz etmiştim. İzmir'e gidip dönen komşum, gelir gelmez seslendi bana...
Gittim, güleryüzü ile pembe tülle sarılmış, parlak boncuklarla bağlanmış,beyaz küçümen bi saksı uzattı bana.
Saksının toprağına kağıt bi şemsiye batırılmıştı...
__Nedir bu? demeye kalmadı, komşum yüzünde kocaman bi gülümsemeyle;
__Hani kaktüs alıp, bakmak istiyorum demiştin ya...
__Evet
__Benim küçük kıza anlatmıştım gidince, O da bu kaktüsü sana yolladı...
Nasıl sevindiğimi, şaşırdığımı bilseniz.
Aborjinlerin yakarısı kadar uzun ve yürekten dileklerimle teşekkür ettim, kucağımdaki yeni doğan bi bebekmiş gibi sarılıp koşar adım geldim eve...
Sonra ne mi oldu?
Bir gün şöyle başını okşamak geldi içimden, usulca dokundum başına...
Aaaa!!! o da ne kaktüs bebek yan yattı toprağa... İçimde bir acı , bi buruklukla kalakaldım.
Yavrucuğum, saksıdaki kaktüsü öyle çok sulamış ki... Erimiş kaktüsün toprağa tutunacak ayakları, elleri...
Sonra koştum bi büyük yapı markete dört kaktüs, bir yılbaşı çiçeğini kucaklayıp içimdeki burukluğu sevinçle değiştirdim...
Şimdi dört bebek kaktüsümle mutlu yaşıyoruz.
Umarım çocuk olurlar, genç olurlar, anne olup yavrulanırlar, çiçeklenir, umut olurlar ...