Pazardan aldığım Bursa kestanelerinin yarısını ayırmıştım. Bu bölümde anlatılanları okudukça benim de kestane şekeri yapasım geldi. Oldum olası kestaneye ve bittabii şekerine bayılırım.
Buradaki kestane şekeri tarifleri o kadar
şeker ki, başarısız bile olsalar, okurken tadından yenmiyorlar.
Gerçekten de laboratuvara girmiş bilim adamı ciddiyeti ile yazılmış tariflerin samimiyeti, okurken gülümsetiyor.
Pazar günü yarısını közleyip yediğimiz, kalan yarısını ayırdığımız kestanelerle bir de ben deneme yaptım.
Oldukça iri olan kestanelerin kabuklarını soydum, 15 dakika kadar suda haşlandılar, tabi bu arada bi taraftan da bir buçuk su bardağı şekere, 1 su bardağı su ölçüsüyle şurubunu kaynattım. Şekeri yoğun olursa şerbetin kestanenin içine girişi zor olacaktır diye düşündüm.
İlk kez denediğim bu tatlıda, empati kurmayı, kestane olmayı denedim önce. "Beni kaynatsalar ve soğuk şuruba atsalar üşür, büzülürdüm ve şekeri içime alamazdım" dedim. "Ama ısımız şurupla aynı olursa, şekeri höpürdetmem daha kolay olur" diye düşündüm. Bu yüzden parmaklarım yana yana kestanelerin üzerindeki, zaten kaynayınca çoğu kalkan zarları soydum ve kestaneleri hemen aynı ısıdaki şurup içinde tek sıra halinde dizdim.
İki üç saat sonra şurup soğumuştu ve düşük ısıda çok fazla kaynatmadan yine ocağın altını ve tencerenin kapağını kapattım. 7-8 saat sonra her aşamada tatmaktan biraz daha eksilen kestaneler iyice yumuşamışlardı.
Eğer şurubu biraz daha konsantre olsaydı hazır kestanelerle yarışabilirdi.
Şimdi düşünüyorum da, kestaneleri içine attığım ilk şuruptan sonra ikinci ısıtmada daha konsantre bir şuruba dönüştürülürse başarı artacak gibi görünüyor.