İLK KAKTÜS
İrem’in kaktüs sevgisi, Türk kahvesine olan sevgisi gibi babaannesinden geçmiştir. 10 – 12 yaşları arasındayken ilk kaktüsünü babaannesinden aldı. İlk kaktüsünün ilk yavrusunu annesinin dedesine ait Türk kahvesi fincanına ekti. İlk kaktüs, ilk kaktüsten ilk yavru devamını da getirdi; İlk kaktüsü çok anaçtı
onun diğer yavrularını fincanlar, kupalar, minik ve sevimli görünen her şeye ekmeye başladı. Sonra ne ve nasıl olduğunu hala bilmiyor
ilk önce büyükbabanın fincanına ektiği ilk yavru kaktüsü öldü, sonra onu diğerleri takip etti. “Bakamadım, beceremedim” dedi ve kendine küsüp, kaktüs ev işletme macerasını sona erdirdi. Anaç kaktüs ile ilişkisine mesafe koydu, uzaktan sevmeye devam etti. İrem lakabını KAKTÜS ÖLDÜREN koydu.
TÜYLÜ HIYAR
Yıllar geçti, büyüdü İrem. Hangi çiçeği seversin sorusuna KAKTÜS derdi. Bir arkadaşı da ona kaktüs hediye etti. İrem görür görmez adına Tüylü Hıyar dedi, sonra Tüylü kaldı adı. Tüylü büyüdü, yanından 2 yavru verdi, boyları 1 metreyi geçti. İrem güzelliklerini anlata anlata bitirmezdi. 11 yıl boyunca beraber oldular sonra KAKTÜS ÖLDÜREN İREM yeni bir film çekmek istermiş gibi o güzeller güzeli Tüylüleri öldürdü :'( Ağladı, hem de çok ağladı, hala daha Tüylüleri düşündüğünde burnu sızlar, gözleri dolar. (Bu kaktüsümün yeri hala doldurulamaz)
ÇİÇEK AÇANLA TANIŞMA
İrem zavallısı
kaktüsleri sever, ama hiç çiçek açtığını ne görmüş ne de duymuştu: D evimizde de öyle sakin sakin yaşamını sürdüren kaynana topuzu (adını bu sitede öğrendim), “şu zavallıları sevindireyim” dedi galiba vee çiçek açtı. Allah’ım o gün ne kadar mutlu bir gündü. Çiçeğin uçuk pembe rengine, asalet ve zarafet yüklü görüntüye hayran kaldı. (Ne kadar çok fotoğrafını çektiğimizin sayısını bilmiyorum, öylesine çok yani, Görmemişin oğlu misali
Ama İrem Kaktüs öldüren olduğu için Çiçek Açanın yavrularını alıp, yeni yerlere ekip, yeni çok güzel çiçekler açan kaktüsleri olsun hevesine gelmedi.
SON MACERA
Aradan yıllar geçer (filmlerdeki gibi bir yazı yerleştirilir
) Babaannesi Ankara dışına çıktı, kaktüsleri ile ilgilenme görevi İrem’e verildi. Onlarla konuştu, okşadı, sevgisini, hayranlığını onlara doluca verdi. Babaannesi döndüğünde “kaktüslerini tanıyamadığını ve hepsinin çok daha güzelleştiğini” söyledi. Öylesine mutlu oldu ki; gayet güzel bakmış, güzelleştirmiş, öldürmemişti… Ohh durumundaydı yani
İrem aldığı gaz ile kaktüs ev işletme macerasına yeniden başlar. Yine ilk kaktüsü babaannesinden gelir. Sonra o ilke yeni yeni farklı arkadaşlar eklendi. Saymayı uğursuzluk (batıl inanç işte) saydığından kaç tane kaktüsü olduğunu bilmiyor. Biz hepimiz mutlu bir aileyiz. Aileye son eklenen Leyla ile Mecnun huzurunuzda
Önce bir hikaye;
Leyla’nın dileği
Mecnun bir fırsatını buldu, Leyla ile baş başa kaldı. Leyla da ondan bir dilekte bulundu.
“Ey aşık! Neyin varsa getir!...”
“A ay yüzlü!... Senin aşkınla ne suyum kaldı, ne kuyum. Ne ciğerimde azıcık kan, ne geceleri gözümde uyku. Aşkın aklımı yağmaladıktan sonra her şeyim birer birer gitti. Şimdi sahip olduğum tek şey yaralı bir kuşa dönmüş canım. Senden bir emir bekliyorum. Ver dersen hemencik vereyim”
Leyla güldü bu sohbete. Sonra sitem etti.
“A yiğit!... Ben senden bunu ne vakit istersem alırım, başka neyin var?”
Bu söz üzerine Mecnun biraz düşündü, bakındı, arandı. Sonra birden hatırlamış gibi partal giysilerinin eprimiş yakasından çıkardığı bir iğneyi Leyla’ya sundu:
“Vallahi varlık aleminde malik olduğum tek şey işte bu. Bundan başka hiçbir nesneye sahip değilim. Bunu taşımamın sebebi ise yine sensin, a gönlümü alan! Çölde, ovada, dağda, kırda senin hayalini izlerken çok düşüyorum; dikenler ayağıma batıyor. Bu iğne onları ayağımdan çıkartmak için.”
“İşte ben tam da onu arıyordum. Aşkta gerçek isen, bu iğne sana nasıl layık oluyor, a perişan aşık! Bencileyin bir güzelin peşindeyken ayağına diken batsa o dikeni çıkarmak doğru olur mu? Eğer o dikeni çıkarırsan seninkine vefa derler mi? Sevgili yolunda ayağına diken batan aşık, onu elbisesine takılmış bir gül görmeli değil midir? Gül dikeni; bir gül elde etmek için her yıl dikenlere sabrediyor da sen gülfidanından da aşağı mısın ki ayağındaki bir dikene sabredemiyor, onu iğneyle çıkarıyorsun? Leyla’nın aşkıyla ayağına batan diken, onun başkalarına armağan edeceği yüzlerce gül demetinden daha değerli değil mi yoksa?”
Diyor, İskender Pala’nın Katre-i Matem kitabından bir alıntı ile sonlandırıyorum.
