Arkadaşlar,
Yukarıda bahsettiğim kara köpek yavruları malesef mahallenin çocuklarına birer birer oyuncak olmuş. Çocuklar gruplaşmışlar (adeta çeteleşmişler) ve yavruları paylaşmışlar.
Az önce bir grubun bir yavruyla oynadığını gördüm ve evden annemle birlikte fırladık. Biz oraya vardığımızda zavallı yavrunun sesi metruk evin çatısından geliyordu, meğer çocuklar hayvanı kutuya koyup, kimse bulamasın diye çatıya çıkarmışlar.
Biz şaşkın şaşkın bakarken çocuklar geldi, hemen indirttim yavruyu aşağıya. Çocuklar köpeği kucağımdan bağıra çağıra almaya çalışıyorlar, neredeyse beni dövecekler. İtiş kakış bağrış çağrış başladık kavgaya. Hemen çocuklardan birinin evine doğru gittik "annene söyleyeceğiz şimdi" diye.
Ortalık biraz durulunca laf anlatmaya çalıştık, annesinden ayrılmaması gerektiğini, yıkamamaları gerektiğini (şampuanla yıkamışlar), boynuna tasma takmamaları gerektiğini(tasma da takmışlar el kadar zavallıya)
vb. Çoğu anlayışlı değil, köpeği kendi malı gibi görüyor, eziyetten anlamıyor. Bazıları da biraz anlayış gösterir gibi oldu. Yuvalarına götürcez dedik, kabul ettiler ama sanırım yeniden almak için bir yöntemdi bu.
O sırada Allah'ın hikmeti, gök delindi sanki, sağanak yağış birden bastırdı; çocuklar dağılıp gittiler ve biz köpeği yeniden yuvasına götürdük. O sırada yıldırımlar peşpeşe düştü, biz sırılsıklam olduk, önümüzü zor görüyorduk, köpecik de çok korkup can havliyle bağırdı durdu ve yuvasına koyunca sersem durumdaydı ama yine de yağmurun sürmesi ve çocukların dağılmaları iyi oldu.
Gerçi yine alacaklar, biliyorum. Niyetleri eziyet etmek değil, seviyorlar ama oyuncak gibi görüyorlar, çocuklardan ne beklenir ki?
O hayvancık çatıda o yağmurda kalacaktı biz kurtarmasaydık, ya boğulacaktı, ya üşütecekti, ya da korkudan ölecekti.
Ne yapabiliriz ki.. Hiçbirşey. O hayvancıklar eziyete mahkum.