Sevgili Arzu, kedicik terbiyeli mi bilmem de büyüme sürecinde çok çektik, bir porselen demliğimi, bir porselen şekerlik kapağımı kırdı, takımlarımı bozdu
İki defa ocağın üstünden çay dolu demliği ocaktan aşağı tangur tungur devirdi, duvarları, halıyı mahvetti o kadar yaramazdı ki!
Okurken sehpanın üzerine bıraktığım kitapları tırmalaya tırmalaya mahvetti, bir kere evin içine kazara girmiş bir kelebeği kovalarken tv sehpasının ve diğer sehpanın üzerinde ne var ne yok yere indirdi, bir ara duvardaki tablolar hep yamuktu, oyun olsun diye koltuğun üzerine çıkıp tabloya patisiyle vuruyor, tablo öbür tarafa eğilince bu sefer de öbür patisiyle tekrar vuruyor, en komiği de bir gün mutfağa bir girdim, bizimki tüle tırmanmak isterken başaramamış tülde asılı kalmış, minik olduğu için de perde de çıkmamış yerinden, öyle bir ileri bir geri sallanıp duruyor bir yandan da miyavlıyor, ciyaklıyor korkmuş.
Çiçeklerime verdiği zararları, sabahın 3'ünde başucuma gelip beni uyandırmasını onunla beraber evin içinde dolaşmamı istemesini, evin içinde muhtelif noktalara işaretler bırakmasını da saymıyorum ve daha aklıma gelmeyen onlarca vukuatını da.
Şimdi iki yaşında eski yaramazlıklarından birçoğunu terketti ama bize de çok çektirdi.
Her şeye rağmen ne kadar da çok seviyorum oğlumu.
