[hozat]

BAHÇEMİN HİKÂYESİ (3)
Gene biraz geriye döneceğim.
Çünkü, bu bölümü de ayrı bir macera.

19 Mayıs sabahı Bodrum_ Turgutreis'e vardık. Bize verilen adres doğrultusunda araçtan inerek, çok dik olmayan bir yokuşuta ilerlemekteyiz. Arkadaşım demişti ki; "Site sakinlerinin güzel bir davranışı vardır,yukarıya yaya olarak çıkanları arabalarına alırlar sana da rastlarsa çekinmeden kabul et."

Daha yolun yarısına gelmeden dediği gibi, özel bir araç yavaşladı ve "isterseniz sizi yukarı çıkarayım.Dedi.

Kızım,torunum ve ben,kendimizce kurduğumuz hayallerden bir an sıyrılarak araca bindik.

İlk soru beyenfendiden geldi.Bu sitede mi oturuyorsunuz?

_ Ben,kısmet olursa oturacağız.
_Ev mi aldınız?
_Alacağız galiba..
Adamda bir an uhrevî bir sessizlik....ne demek bu gibisinden.
Kacıncı adada bulduğunuz ev?
_Numarasını bilmiyorum,A...... isimli bir beyle telefonlaşıp eve bakacağız.
Yüzünde bir hayret ifadesi belirdi.Siz istanbul'dan mı geliyorsunuz? ....'nın....arkadaşı mısınız? Evet dedim.Siz kimsiniz?

Ben de o evin satışını üstlenen .......beyim demez mi?
Bizi kalacağımız yer bıraktı.Benim biraz işim var saat 14.oo'da anahtarı getiririm dedi ve ayrıldı.

Ondan sonra ne mi oldu? Adam, "gitti gelmez kondu göçmez" bekleki gelsin.Telefon ediyorum, yarım saat sonra oradayım diyor.Yarım saat geçiyor arıyorum,şimdi geliyorum diyor.
Derken bu bekleyiş hava kararıncaya kadar sürdü.Kızım elinde makina ceşitli cephelerden evin resimlerini çekerken
Ben de,sararmış otlar arasında sararmaya yüz tutan hayallerimle "avare kasnak"dolaşıp durdum.