|
Tabii cemada öyle idealist ki -ben bu özelliğime saflık diyorum-, bu uygulamayı daha idealize ederek plan yaptım.
Egemen rüzgarın önünü kesecek cam seramın arka tarafına bir buçuk metre derinlik, üç metre uzunluk ve bir buçuk metre genişlikte dikdörtgen pirizma ya da mezar şeklinde bir çukur açtırdım.
Yakın bir çiftlikten taze at gübresi getirttim iki römork. Tabana bu gübreyi güzelce yerleştirdim ve çiğnettim. Yaklaşım 20 cm yüksekliğinde oldu. üzerine fidenin dikileceği toprağı serdirdim. Ocak başında ektiğim ve sera koşullarında yetişmeye başlayan fideleri diktim. Dikim uzunlamasına iki sıra halinde oldu. Güzelce sulama yapıldı. Sonra üzerini 5x5 ağaçlarla boyuna ve enine ama güneşi engellemeyecek ızgara halinde örttüm. Daha üzerini kalın noda naylonuyla kapattım ve artık hava almayacak şekilde sıkıştırdım kenarlarını.
Oldu. Domatesler çiçek açtı. Yaklaşık mart başlarıydı. Meyveler ceviz büyüklüğündeydi. O hafta iş seyahatim çıktı. O hafta mart ayında gün sıcaklık 18 dereceye çıktı. Bulutsuz günler. Güneş cayır cayır. Altta at gübresi. Yangın var. Örtü altında sıcaklık çok ama çok yüksek. Bütün herşey yanmış. Yani ölmüş.
Bu çalışmamı beğenmedi tabii sevgili hocam. Sana örtü altı yap mı dedim ben dedi.
Ama ama dememe bile fırsat vermeden yeni bir çalışma koydu önüme.
Severdim onu aslında.
|