|
Sayın penelophe;
Keşke edebiyatım sizin kadar iyi olsaydı da demek istediğimi tam olarak anlatabilseydim. Daha önce de söylediğim gibi bu kuşların ticari amaçla yakalanmasına satılmasına karşıyım. Bu kuşa ilgi duyan herkes keşke benim kadar sevebilse onları.
Kafeslerde satılmasını **** layıkıyla beslenmediğini görmek beni ne kadar üzer ne ben anlatabilirim sanırım ne de siz inanırsınız.
Empatiye gelirsek. Hep birlikte yapalım isterseniz, hepimiz bir şekilde birşeyler ekiyoruz, dikiyoruz, yetiştirmeye çabalıyoruz neden? Hoşumuza gidiyor istediğimiz şekilde gelişirse mutluluk duyuyoruz.
Ben mesala domates yetiştirmeye çabalıyorum. Suyu, gübresi, çapalaması, koltukalması vesaire çabalar. Hiçbiri yetiştirdiğimiz bitki için değil aksine her yaptığımız kendimiz için biraz daha büyük, birkaç ta fazla domates almak için. Herşey iyi giderken birgün filizlere dadanan yaprak bitleri çıkıp geliyor. Tek amaçları hayatlarını idame ettirmek. Benimle bir düşmanlıkları yok onların, geldikleri bitkinin sahibi kim onlar için önemli değil.
Evet onların benimle bir düşmanlıkları yok ama benim onlarla var neden? Benim bitkime zarar vererek, dalından kopararak domates yeme zevkime engel olacaklar. Onca çabamın sonunda benim mutluluğuma mani olacaklar.
Çözüm ne? Basit : Ben güçlüyüm onlar zayıf öldürürüm herşey biter.
Onlar ölür, ben mutlu olurum çünkü domateslerimi kurtarmışımdır.
Peki ben o domatesi yemesem ölür müydüm? Kesinlikle hayır
ya onlar? kesinlikle evet.
Bizler solucan işimize geldiği için dokunmayız ama tırtıl bitkimizi yiyecek diye öldürürüz.
Vicdanımızın sızlaması için bahsettiğimiz canlının sadece tırnak içinde mutluluğumuza engel teşkil etmemesimi gerekiyor? Yoksa can taşıyan her canlı için olmalımı?
Daha bugün ismini hatırlayamıyorum (ancak Habertürk'teydi) bir doğa dostunun söyleşisini dinledim. Şöyle bir şey söyledi ''Ben ne boyutta olursa olsun her canlının yaşama hakkını savunurum öyleki sivrisinekleri öldürmediğim için sıtma hastalığı geçirdim ama hâlâ onları öldürmüyorum''
|