|
Sayın zenfree,
Çok güzel bir istek ama çok da iyi düşünülmesi gereken bir karar. Hayatınızın ortalama 10-15 yılını hiç büyümeyen bir bebekle paylaşmaya hazır mısınız?
"Deneyeyim olmazsa veririm başkasına" diyemezsiniz; çünkü onlar da duygusal bağ oluşturur sizinle. Sahip değiştiren köpekler, terkedilmiş çocuklar gibi olur, sevgiyi unutur. Asi, eğitime dirençli, uyumsuz hale gelirler ve sonraki sahipleri tarafından da tolere edilmesi zorlaşır.
Bebekken enerjisi yüksek olacağı, kardeşleriyle aktivite halindeki ortamından ayrıldığı için yalnız kalması zor. 6 aylıktan itibaren alıştırabilirsiniz yavaş yavaş yalnız kalmaya. Bu süreyi köpeği strese sokmadan geçiremezseniz, agresif bir tabiata bürünebilir.
Evde yalnız kalan köpek yoktur, öğretilmiş, eğitilmiş, alıştırılmış köpek vardır. Bunu yapacak olan da sizsiniz. Sizin hayatınızda aktiviteleriniz, arkadaşlarınız, işiniz, eğlenceniz var, onun hayatında ise sadece siz olacaksınız. Bunu anlayıp, kabul etmesini ve mekaniki bir şekilde davranmasını beklemek imkanlı değil.
Örneğin; Cocker cinsleri enerjisi çok yüksek cinslerdir. Evde sıkılır. Golden Retriever tam bir aile köpeğidir ama boyutları itibarıyle küçük evde olmasını haksızlık olarak görüyorum.
Bence köpek aldığınızda gideceğiniz iyi bir veteriner kliniği seçin ve oraya gidip, yavruları paylaşacakların ilanlarına bakın. Anneyi de görmüş olursunuz ve bir duygu oluşursa sizde, o işte sizin bebek köpeğinizdir. Secereyle yavru satan safkan tüccarlarına gerek yok.
Kısacası; eve bir bebek katıldığında nasıl ki koşulları ona göre belirliyor, gündelik hayatınızdan tavizler veriyorsanız, köpek için de bunlar geçerli.
Bir kere başlarsanız birbirinizin yaşamlarınıza eşlik etmeye, tüyü, çişi, kakası görünmez gözünüze. Siz hasta iken kıpırdamadan yatar yanınızda, neşeli iseniz o da katılır size. Çok keyifli bir yaşam eşliğidir köpekle yaşamak.
En kısa zamanda mutlu haberinizi duymak ümidiyle...
|