|
Yeni evlendiğim zaman yemek yapmayı hiç bilmiyordum. Nereden bilecektim ki, fakülte 2. sınıftaydım ve hem okuyup hem çalışıyordum. Akşam yemeklerimiz standart: sosis, patates kızartması ve makarna. Yalnız da olsak, arkadaşlarımız da gelse menü hiç değişmiyor.
Bir hafta sonu yakınımızda oturan teyzem elinde bir tencere yemekle geldi. Açtık baktık minicik sarılmış etli yaprak sarmaları. Biz tabii hemen saldırdık yemeğe. Eşim yerken yüzü mutluluktan uçar halde bir yandan "ooh ne güzel, küçücük bunlar" deyip, bir yandan hap gibi sarmaları yutup duruyor. Baktım adamcağız çok mutlu tamam dedim ben bunu yapayım. Ertesi gün hemen gidip kıyma, yaprak alıp başladım yaprakları sarmaya. Şimdi o sarmaları küçük diye sevdi ya, ben yaprakları bölüp bölüp sarmaya çalışıyorum. Yapraklar sarılmamakta ısrar ediyor, ben inat ediyorum. Bir tencere yaprak sarmanın kaç saat sürdüğünü hatırlayamam ama bana yıllar gibi gelmişti. Öyle bir efor sarfetmişim ki son sarmayı da tencereye koyduktan sonra başım döndü ve bayılmışım.
İşte benim ilk yemek maceram da buydu. Daha hala yaprak sarma yapmam.
|