|
İçimdeki öfkeyi ve kirlenmişliği boşaltıp da durgunlaşınca geri çekilip akacak bir yol bulurum kendime. Yavaş yavaş ilerlerim.Irmak olur akarım. Bazen ağaç köklerine takılır, bazen de dümdüz ovalarda dağılırım sağa sola. Kollarım uzar da uzar. İnsanlar görürüm bazen, yolumu değiştirmeye çalışırlar tarlalarını sulamak için. Oysa ne çok ihtiyaçları var bana. Beni niye kirletip hor kullandıklarını anlamam bir türlü. Sevenim de var, sevmeyenim de.
|