|
çıkartmadım köklerimi daha sıkı sarıldım toprak anaya ,beni tanıyan ,yaşatandı toprak ana onsuz ne olurdum ben ?Ortalık sakinleşti akşama doğru,bütün koşuşturmalar ve çalışmalar, gürültüler sona erdi.Sonra akşamın sakinliğiyle başbaşa kaldım kendi halimde.İşte yeni bir gün daha başlıyordu.Ufka doğru baktım gözlerimi kısarak ,gecenin huzursuzluğunu üzerimden atarak,geceleri çok seviyorum nedense ,gündüz belki daha güzeldi ama gece sakindi ve kendimle kalabiliyordum.Kuşların cıvıltısını duymuyordum ama onlara sıcacık bir yuva oluyordum.Korkum vardı içimde duyduğum ,ya birgün gelirlerse ,ve beni kökümden keserek bu sevdiğim topraklardan ayırırlarsa diye o yüzden belkide gündüzleri değil de geceleri daha çok seviyordum.Bazen rüzgarlara kapılmak ve uçmak istiyordum gökyüzünde bazende kanat çırpmak geliyordu içimden ama nafile öyle sağlam köklerim vardıki koca bir çınar oluyordum göklere doğru uzanan.Gövdem kısa zamanda kalınlaşmıştı.Hiç sıkıntı duymamıştım bu yüzden.Ne kadar büyürsem o kadar çok kuşlara ev sahibi olabilecektim.
|