|
Oysa bu kabusu görene dek, başka hayatlara özenmiş, başka hayatlar düşlemiştim.
Demek en güzel çiçek kendi toprağında yaşayan çiçekmiş. Ben yine ıssız kırlarda, toprak anamla, kuş dostlarımla yaşamaya devam edeceğim için mutlu ve şanslıyım.
Hem bu insanoğluna güven olmuyor ki?
Hangisi dost, hangisi düşman anlamak o kadar zor ki...
Geçende dallarımda dinlenen pır pır dostlarım kendi aralarında konuşurken duydum, uzaklardaki diğer benim gibi çok ağaçların yaşadığı bir yerde yangın çıkmış.
Zavallı kuş dostlarım dumandan öyle bir kaçmış ki, az kalsın onlar da yaşama veda edeceklermiş. İyi ki de kanatları var hemencecik uçup kaçmışlar.
Ya benim gibi hiç kımıldayamayanlar? Ya da yavaş ilerleyebilen diğer hayvan dostları?
Ah ah...Bu insanoğlu çok tuhaf benim dallarımla ilgili atasözleri uydurmuşlar, aklımda kaldığı kadarıyla bindiği dalı kesmek diye birşeymiş.
Ya onların yaptıkları da aynı şey değil mi? Bilmiyorlar mı nasıl zor büyüdüğümüzü, tıpkı kendi çocukları gibi.
Hepimiz yanarsak, kesilirsek, yokolursak nasıl oksijen bulacaklar? nasıl nefes alacaklar?
Hayatlarının her alanında bizsiz yapamayacaklarını bilmiyorlar mı?
Ah bir dile gelsem desem beşikten mezara kadar bize muhtaçsınız, uyanın ! diyebilsem...
Bir haykırsam...
|