|
Onları hem merak, hem şaşkınlık içinde seyrediyordum.
Ne yapıyorlardı bilmiyorum ama çok eğlendikleri kesindi, çocuk ardı ardınca kahkahalar atıyor, daha hızlı baba diye bağırıyordu.
İmrendim onlara, ben de onlarla eğlendim. Eğlence, mutluluk bulaşıcı bir şeydi galiba.
Ben de nazlı dallarımı sallayarak, yapraklarımı dost rüzgara vererek onlarla uçtum sanki.
Neler yediklerini de çok merak ettim. Örtünün üzerinde çeşit çeşit ,renk renk yiyecekleri vardı. Oysa beni yıllarca toprak anam aynı yemekle doyurmuştu.
Onların hareketleri bana çok ilginç geldi, yıllar boyu ben kıpırdayamazken, onlar önümde hoplayıp, zıplıyorlardı.
Hareket etmek nasıl bir şeydi acaba?
Zaten yıllardır dallarıma konan kuş dostlarıma da çok özenirim, pır orda pır burdalar.
Yok yok bunun bir yolu olmalı hep böyle ayakta mı geçireceğim tüm hayatımı?
Söylesene Tabiat anam, bir akıl versene ne yapmalı?, ne etmeli?...
Şöyle köklerimi bir çıkarabilsem topraktan, o kadar sert ki toprak anam,kıpırdamak ne mümkün...
|