[hosseda]

Sayın Ali H. ALI,

Fırınımın hikayesi şöyle:
Dün öğleden sonra bahçeye gittiğimde, fırının kare bir masayı andıran taştan kaidesi yapılmıştı. Usta yardımcısına : " yarın sen toprağa git, ele, hazır olunca telefon et seni alalım" dedi. Anladımki fırına sıra gelmiş.

Bu gün saat 10.30 gibi bahçedeydim. Toprak yerde karılmaya hazır halde ufak bir yığın olarak duruyordu. Bu toprak fırının ana malzemesiymiş. Çok işim olmasına rağmen fırının kubbesinin örülüp kapanmasına kadar yerimden kıpardamadım desem olur. Olağanüstü bir çalışmaydı. Saat 17.45 de usta mala ile son yağlı çamuru ( ustam ve yardımcıları etli çamur diyorlar) kubbenin tepesine koydu ve haydi geçmiş olsun dedi.

Fırını yaparlarken bana bir sürüde fırın inşaasına dair komik olaylar anlattılar. Onlar için çok sıradan bir imalat. Hatta bir ara dedilerki, komşu köyün kadınları, göçtükleri yerlerde geçici fırınlar yaparlarmış ( geçici dedikleri fırınlarda 5-6 yıldan az hizmet etmezmiş ama). Bu fırınları yaparken kullandıkları teknik olağanüstü. Bir adet küfe yere kapatılır ve küfenin üzeri yukarıda bahsettiğim çamur yardımı ile taşlarla kaplanır ve sonra üstü bir güzel gene çamur ile sıvanırmış. Tabii fırın ağzı ve baca olacak yer ihmal edilmeden. Bitip kuruduğunda , içinde yakılan ateş sonrası hayıttan sepet (küfe) yanıp yok olurmuş ve ekmek pişirmelerini sağlayan fırınları dağda hazır hale gelirmiş.

Köylerdeki imkansızlıklar onlara herşeyle başa çıkma becerisini vermiş. Ustanın elindeki mala ile takoz tuğlaları kırarak istediği şekle sokması, isteği dışında kırılan tuğlaların mutlaka yapılan imalatta işe yarar bir yer bulması ve o tuğlaları çamur ile, tabandan başlayarak işlemesi, kubbenin oluşması sırasında o tuğlaları baş aşağı halde dizebilmesi tek kelime ile anlatılabilir : tecrübe ve ustalık. Atalarından kalan mirasları köylüler hala pek güzel kullanmaktalar.

Evet fırınım bacası dışında tamamlandı. Sanırım haftaya onu ustalarım ile birlikte deneyeceğiz.