[Kiraz]

Sevgili Tumbleweed, İstanbul Kadıköy'ün küçük bir semtinde geçti çocukluğum. Yazınızı okurken gözlerim dolu dolu yine oralarda, o zamanlardaydım.
Oyunlarımızı aynı anlattığınız gibi bahçelerde oynardık, sahibi tarafından terkedilmiş, bekçiye bırakılmış o güzelim bahçe ya da eski köşklerin, içinde yeni kiracıların olduğu ulu ağaçlı bahçeler.

Karadut, badem, erik, incir, kızılcık ağaçlarının altında oynar, üzerinde meyvelerini yerdik. İncir yapraklarından sepetler yapar içini meyveyle doldururduk.
Yirmili yaşlara gelince hani dediğiniz gibi modernleşmeye, gelişmeye başlayınca bahçelerin eski moda olduğu düşünüldü herhalde, her yer site doldu. O çocukluğumuzun ağaçları, güzel bir bahar sabahı, katledildi. Gözümüz yaşlı seyrettik ama içimizden, komşumuzun beş yaşındaki kızının terastan çığlık çığlığa bağırdığı gibi bağırmak, ağladığı gibi ağlamak geçti.
Eski mahalleme gidince kaybettiğimiz komşuları, rahmetli babamı ve güzel bahçeleri hatırlarım, gözlerim dolar. O eski güzel, doğal bahçeler sadece anılarda kaldı, bazan da rüyalarda görmek kısmet oluyor.
Bir üzüntüm de biz şanslıydık, bunları gördük ama çocuklarımız hiç görmeyecek.

Güzel yazınız için tekrar teşekkürler.